Dit “dagboek” over onze reis naar Texas in 2008 kwamen we bij het opschonen van de pc tegen….

Zaterdag 28 juni, de heenreis

’s Ochtends ging de wekker al vroeg. Ik had de avond ervoor al Dukky en de Toyota naar Giethoorn gebracht en was thuisgekomen op mijn fiets die daar nog stond. De tassen stonden klaar. De grote die we een paar jaar geleden al uit Texas hadden meegenomen en de twee die ik een week eerder bij de Makro had meegenomen. Als handbagage hadden we de fototas, de laptoptas en twee rugzakken.

Pa kwam mooi op tijd en ik reed verder naar het vliegveld van Düsseldorf. Het reed vlot door en we waren er in een uur of twee. Nog even een fotootje en wij naar binnen, op zoek naar de Delta balie. Het inchecken ging ook redelijk vlot. We moesten wat vragen beantwoorden of er niemand iets in onze bagage kon zijn gestopt en zo. Daarna konden de tassen op de band. Bij de controle moest ook de riem af en werd de fotocamera onderzocht op sporen van bepaalde chemische stoffen. Een heel gedoe allemaal maar verder geeft het alleen maar een veilig gevoel.

Veel te winkelen was er niet. We vonden bij de gate een stopcontact en de laptop kon op de lader om wat spelletjes mee te spelen. Mark en Anke spelen op dit moment vooral iets waarmee ze een soort fantasie-dino’s kunnen maken.

Het boarden gebeurde per sectie van het vliegtuig. Mark en Anke zaten bij de rechtervleugel van de Boeing 767 aan het raam en wij daarnaast in het middengedeelte. Links naast ons zat nog iemand. We stegen precies op tijd op. We gingen over Nederland, over Groot Brittannië langs IJsland en Groenland en daarna via Canada omlaag naar Atlanta. Voor de kust van Canada zagen we wat grote schepen varen, maar verder weinig zicht. Veel bewolking maar ook geen ideale plek bij de vleugel. Kruissnelheid zo rond de 800 km/h en hoogte zo’n 10 km. We aten iets met pasta of iets met kip, een minipizza en dronken vooral cola light.

We kwamen goed op tijd in Atlanta aan en ook de koffers hadden we al snel compleet. Na een controle konden we deze afgeven voor het volgende vliegtuig. Daarna moesten we zelf door de controle. Zelfs de schoenen moesten uit. De laptop moest uit de tas opnieuw door de scanner en de riem had ik zelf maar vast af gedaan. Ook bij immigrations ging het vlot. Niet zo’n nurkse beambte als vaak het geval is maar een jonge vent waar Mark en Anke zelfs op het scherm mochten kijken. Van iedereen behalve Anke werden ook de vingerafdrukken en een fotootje genomen.

Daarna zijn we eerst gaan inchecken en kijken of ook een eerder toestel haalbaar was. Doordat we eerst waren overgezet van Corpus Christi naar San Antonio en later de vlucht werd opgeschoven, hadden we zo’n 7 uur overstaptijd. Veel te lang, maar zo was het nu eenmaal ontstaan. Bij Delta ging het traaaaaag. Toen we bijna aan de beurt leken te zijn, opende iemand een nieuwe rij voor inchecken. Niet handig! Toen zij weer weg ging, ontstond er een beetje gedoe met de rijen, maar gelukkig waren we na bijna een uur aan de beurt. Een vlucht eerder kon niet, maar in ieder geval ingechecked en de boarding passes in de tas.

Toen eerst maar eens gaan eten. Bij de Mac in de hal wat gehaald. Terwijl ik even wat ophaalde, ging iemand anders bij het tafeltje zitten. Ik pakte daarop een stoel bij een lege tafel weg. Toen daar even later een Duitse familie neerstreek, keek moeders de vrouw naar de stoel waar ik op zat en ze vertelde haar reisgenoten meerdere malen dat dit toch echt niet kon. Toen wij weg gingen, bood ik haar in mijn beste Duits de stoel terug aan. Je had haar gezicht moeten zien …..!

Toen maar eens wat winkeltjes langs. Wel een Oakley M-frame gezien maar eigenlijk niks gekocht. Einden gelopen en in een soort metrostel de pieren langs. Ergens een flesje water gekocht voor $ 2.00. Hetzelfde Nestle water dat we later per tray van 24 flesjes voor zo’n $ 4,00 zouden halen. Toen we bij de gate neerstreken, bleek de geaarde stekker van de laptoplader niet in de adapter te passen. Toen heb ik nog een andere adapter gekocht. Daarmee kon de laptop geladen. Mark en Anke gingen bij de gate wat spelletjes doen en Aafke heeft nog even op de grond liggen slapen. Ik heb alles wat in de gaten gehouden en een foto gemaakt van de skyline van Atlanta. Verder heeft Mark nog even draadloos met de Nintendo gespeeld met een jochie dat ook naar San Antonio moest.

Eindelijk konden we boarden. Naar buiten in een bus, een paar 100 meter naar een vliegtuig en via de trap naar binnen. Mark mocht bij het instappen even in de cockpit kijken. Het menu bestond uit wat pinda’s en koekjes en een beetje drinken. We hadden best dorst inmiddels. Anke sliep eigenlijk al meteen en volgens mij hebben we allemaal wat geslapen.

Tegen het einde zagen we wat meer lichtjes beneden en ook wat onweer in de verte. Hoewel we iets te laat vertrokken, waren we redelijk op tijd in San Antonio. Ik belde nog in het vliegtuig naar Ryan, maar het bleek dat Norma ons op zou halen. We hadden de koffers snel te pakken dus belde ik haar. Ze had ons in de drukte net gemist, of wij waren net te snel geweest met de koffers maar ze bleek al in dezelfde hal te zijn. Even later was ze bij ons. Haar haar zag er wat anders uit en natuurlijk was ook zij iets ouder geworden, maar ze zag er goed uit. Ik had al een zinnetje in m’n hoofd hoe ik Ryan zou zeggen dat ik niet echt gezellig was maar toch zou slapen in de auto, maar Norma had bedacht dat ik zou rijden. Dat deed ik dus maar. Ongeveer een dik uur naar George West maar onderweg nog wel wat drinken gekocht waaronder een Red Bull om wakker te blijven.

Ongeveer een etmaal onderweg kwamen we in George West aan. Snel een SMS’je naar Nederland en slapen!

 

Zondag 29 juni, de eerste dag in George West

Ik was ’s nachts al een keer wakker geweest maar kwam uiteindelijk op een redelijk normale tijd het bed uit. De rest volgde. Tijd voor ontbijt en om wat bij te praten. Jamye kwam ook langs met Taylor, Ryan en Jayson. We spraken over het tuinhek even met buurvrouw Missy; Aafke vroegere klasgenote. Ondertussen vingen Mark en Anke hagedisjes die ze aan de oren hingen. Mark probeerde nog even te skeeleren in Terry Street maar het wegdek is te grof.

’s Middags gingen we naar de rivier. Het zag er een stuk beter uit dan de laatste keer dat we het zagen; toen na de overstroming.

We hebben wat gezwommen in de rivier. Overigens had Jayson ’s ochtends nog een foto laten zien van een alligator van dik 4 meter lang die hij recent vlakbij het huis aan de rivier op de foto had gezet. We vingen wat visjes met het werpnet. Ik ving zelfs een kleine catfish. Die heeft Norma schoongemaakt en in de vriezer gedaan. We hadden het slingertouw wat verlengd. Aafke had een lang nylon touw opgedeeld in 9 lengtes en daarna heeft ze dit in drie strengen van 3 touwen gevlochten tot een dikker touw. Nu konden Mark en Anke ook lekker de Nueces River in slingeren. Toen ik meende een Coke light open te trekken, bleek het een Coors light te zijn. Ach, een pilsje was ook best lekker. ’s Avonds gingen we weer naar Terry Street om te slapen.

Maandag 30 juni, naar Corpus Christi

Wij gingen met de auto van Norma naar Corpus Christi. Vooral op zoek naar de Oakley M-frame en de I-phone voor Mark en misschien een Serengeti zonnebril voor mijzelf. Eerst een de Sunrise Mall. Dat bleek een verlopen tent te zijn met veel leegstand en waar de meeste winkels nog dicht waren. Snel naar Padre Staples Mall. Daar bleek dat Sunglass Hut geen M-frames en Serengeti meer verkoopt en dat je voor I-phones bij AT&T moet zijn. We kochten wel een t-shirt voor Anke en voor Jilles. Bij Cavenders vond ik een perfect passende cowboyhoed die ik van Aafke niet mocht kopen en een riem. Even later lieten ze bij AT&T weten dat alle oudere modellen I-phone terug waren naar Apple en dat het nieuwe model 11 juli kwam. Deze werd alleen geleverd met een 2 jarig contract dat in de winkel werd geactiveerd. Geen I-phone voor Mark dus! Verder aten we wat bij Subway. Anke liep te sputteren dat ze iets met mamma zou delen en vroeg zich daarna af waarom zij geen menuutje kreeg. Jammer dan! Even laten vonden we bij Academy waterschoentjes voor haar en een groot waterpistool. We haalden ook een bamboe-hengel voor Anke en een werpnet. Iets verderop kochten we twee hummingbird-feeders en zakjes voor de inhoud. Het stonk steeds harder in de auto. Bleek de zak vuilnis vanaf de rivier nog in de kofferbak van de 6 cilinder Buick Lesabre te liggen. Inclusief de resten van de schoongemaakte catfish. Sterkte voor degene die de vuilnisbakken bij de shopping mall leegt!

Na het shoppen reden we SPID (South Padre Island Drive) af naar het strand. De Golf van Mexico was heerlijk warm. We zagen er meeuwen, pelikanen en op een gegeven moment een strandwachter. Snel naar de auto dus. “You where just leaving?” Ja dus! We hadden de borden wel gezien dat je alleen met een “permit” op het strand mocht, maar wisten verder niet precies hoe en gokten er maar op. De strandwachter legde ons uit dat je die permits bij de tankstations kon kopen en dat de boetes erg hoog waren, maar wij hadden dus mazzel. In ieder geval zijn we nu gewaarschuwd. Daarna op naar George West. Er rijden trouwens regelmatig grote trucks met windmolen onderdelen op de Interstate 37.

Dinsdag 1 juli, weer bij de Nueces River

We vertrokken al op tijd naar de rivier. Veel gezwommen en Mark en Anke weer hagedisjes vangen. Aafke en ik zijn nog even naar de cactussen gereden voor wat foto’s. Eerder hadden we al een hummingbird feeder in de tuin van Terry Street gehangen en nu hingen we er één bij de rivier op. Een nieuw spelletje: vanaf het slingertouw op een body board landen en dan een eindje surfend de rivier op glijden.

Het was gewoon een lekkere rustige dag aan de rivier. Onder andere een rode kardinaal heel aardig op de foto weten te krijgen. ’s Avonds in George West de spullen bij elkaar gepakt voor de reis naar Big Spring.

 

Woensdag 2 juli, op weg naar Big Spring

We vertrokken al mooi op tijd naar Big Spring. Norma reed. Ik heb onderweg drie keer aangeboden of ik even moest rijden, maar ze is een slechte meerijder zegt ze. OK, dan niet. Aafke mag trouwens niet rijden vanwege de verzekering. Norma mocht maar 1 persoon extra verzekeren en had mijn naam doorgegeven. In Bandera wat eten en drinken gehaald. Onderweg steeds wisselende landschappen. Heuvels, bosjes, struiken en uiteindelijk bijna niets. Toen we stopten bij een rustplek langs de Interstate, kon ik verbinding maken. De Oakley site was veel te traag. Wel wat mail binnengehaald en wat foto’s online gezet. Ondertussen was Anke haar slippers kwijt. Aafke had net allemaal vuilnis uit de auto in de container gegooid, dus op de kop in de container tot Mark de slippers onderin de auto vond.

Uiteindelijk kwamen we in Big Spring aan, waar Jeri en Bill een eind buitenuit wonen. Een mooi, ruim huis op een groot en woest terrein waar bijna elke steen een fossiel bevat. Zwembadje achterin de tuin waar de kids al snel in lagen. ’s Avond fossielen zoeken. Je moest wel oppassen voor slangen en schorpioenen als je een steen optilde. Gelukkig of helaas zagen we er geen. Wel een paar leuke fossielen. Ze hebben op hun land ook wel een paar indiaanse pijlpunten gevonden maar deze avond helaas niet. Bij Big Spring kwamen vroeger meerdere “Comanche trails” samen. Mark sliep in Big Spring bij Jacob op de kamer. Anke sliep met Paige op een opblaasbed in de kamer, Norma tussen alle knuffels van Paige en Aafke en ik sliepen in de kamer op een uitklapbank-bed. ’s Avonds zag je allemaal lampjes van zendmasten en ook van een hele rij windmolens in de verte.

 

Donderdag 3 juli, vuurwerk in Big Spring

De volgende dag eerst eens in Big Spring kijken. We zagen de bron waaraan de plaats zijn naam dankt. Hier voerden we eendjes, vissen en schildpadden. Daarna langs het Vietnam Memorial en door naar Hangar 52. Dit is een museum op een oude luchtmachtbasis. Vlakbij is de gevangenis waar Bill werkt. Daarna reden we naar Midland. Hier kocht ik een shirt en Aafke kreeg een touwtje voor haar zonnebril. Ook hier geen succes qua Oakleys en I-phones. Wel kregen de kids bij Academy nog een waterpistool en kocht ik hier een coördinatieladder en een parachute voor trainen met weerstand. Ook kochten we een opblaasbootje met peddels voor de kids om te spelen bij de rivier. Terug in Big Spring bij de bibliotheek online gegaan en via internet drie zonnebrillen besteld bij Sunglassesgiant.com.

’s Avonds nam Big Spring een voorschot op de 4th of July ofwel Independence Day. Een concert en vuurwerkshow. We kregen gratis T-shirts en werden tot onze schrik voorgesteld aan het publiek als “special guests from the Netherlands”. En dankjewel hè Jeri! Hele ceremonies met vlaggen en muziek van verschillende legereenheden. Veel aandacht voor mensen in de strijdkrachten en gevallenen voor de Amerikaanse vrijheid. Natuurlijk ook voor olie- en machtspolitiek, maar dat werd er niet bij verteld.

Het was een leuk concert en een mooie vuurwerkshow. Na afloop gingen we weer naar het huis van Jeri en Bill.

Vrijdag 4 juli, Independence Day in Big Spring

De echte Independce Day. Vandaag was ook Bill vrij. Hij is tweede man in de gevangenis en neemt op dit moment de hoogste in rang waar. Ik zette ’s ochtends een kolibri op de foto en later zagen we een boel gieren bij een dood hert. In de stad was het een bescheiden feestje waar Anke en Paige een facepainting kregen, op een paard mochten en in een oliedrum op wieltjes achter een trekker aan. Mark kocht een laser-pointer voor 5 dollar en Aafke kreeg een airbrush tattoo van een hummingbird.

We waren redelijk snel uitgekeken dus gingen eerst langs de Chinees om wat te eten. Aafke meende nog even dat er een insectenvleugel in haar eten zat, maar dat was de staart van een garnaal. Wij hadden het geld van de rekening al op het schaaltje gelegd, maar Jeri gaf het terug en betaalde zelf.

Daarna langs het oude vliegveld om prairiehondjes te zien. Er zaten er zat. Op een gegeven moment alle kids achterin de bak van Bill’s pickup. Op de terugweg naar huis kocht Jeri ijs voor iedereen. Ondertussen vond Bill met de pickup na een tip bij de gevangenis een tas met allemaal eten, sigaretten, aanstekers en een paar schoenen die naar binnen gesmokkeld zou worden.

Vanaf het huis van Bill en Jeri gingen we naar de Country Club; de golfbaan waar Billy werkte. Hier reden we in golfkarretjes en sloegen we wat ballen weg. We zijn beter in pootje over!

Daarna heeft Anke bij het huis nog wat fossielen gezocht en heb ik nog wat mooie foto’s in het avondlicht gemaakt. Verder inpakken voor vertrek de volgende dag en naar bed.

 

Zaterdag 5 juli, op weg naar New Mexico

We vertrokken al vroeg naar de New Mexico maar moesten na 150 meter al terug omdat Aafke haar elektrische raam niet meer dicht kreeg. Met wat gedoe lukte het uiteindelijk, waarna we opnieuw vertrokken. In Big Spring wilden we eerst tanken maar dat ging vreselijk langzaam. We stopten dan maar toen de auto halfvol was. Dan zoeken naar de goede afslag, wat niet meevalt als je de Nederlandse borden gewend bent. We reden per ongeluk zelfs 100 meter tegen het verkeer in, maar kwamen uiteindelijk goed uit. Onderweg steeds wisselende landschappen en heel veel ja-knikkers voor de olie. Op een gegeven moment wilden we nog wat gaan tanken, maar kwamen we niks meer tegen. Uitkijken naar het stadje Orla. Dat bleken een paar oude krotten te zijn, een vervallen café en een paar trailers. Geen tankstation. Het landschap was er bijzonder. De ene na de andere onafzienbare vlakte strekte zich uit. Uiteindelijk konden we bij de afslag maar Carlsbad Caverns tanken. Voor $4,37.9 per gallon, maar we vonden het allemaal wel best. Blij dat de tank vol was! De motels bij de afslag waren vol. Daarom eerst maar de grotten bezoeken en daarna naar Carlsbad om onderdak te vinden.

Er liep een weg van 7 mijl omhoog en toen waren we bij de grotten, We gingen niet met de lift omlaag maar namen de natuurlijke ingang. Het stonk er naar vogelpoep van de zwaluwen.

Binnen veel bijzondere formaties en enorme grotten. Ik vond Sonora mooier met de alle kristallen maar deze was wel erg groot en had ook veel aparte vormen. Uiteindelijk met de lift naar boven, nog even door het winkeltje en weer in de auto. Op de terugweg naar beneden nog een scenic loop gedaan. Deze weg was niet geasfalteerd maar volgens de informatie geschikt voor alle auto’s. Mogelijk hebben we daar een lekke band opgedaan, want onderweg naar Carlsbad gaf het dashboard aan dat ik de bandenspanning moest testen. Bij een tankstation zag ik niks, maar voor de zekerheid maar overal wat in gedaan. Overigens geen spanningsmeter op de compressor, dus op goed geluk dan maar.

Het eerste motel dat we vroegen, was vol. Het tweede stonk naar rook en het derde was netjes en beschikbaar. We verbleven dus in de Carlsbad Inn. Draadloos internet, dus foto’s uploaden en mail binnenhalen. Snel internet, dus ook via Oakley.com nog een custom bril besteld voor Mark. Ook mail van Sunglassesgiant dat de order van drie geannuleerd was wegens internationale creditcard. Mark, Anke en Aafke zwommen nog even in het zwembad van het motel.

Toen we later weer weg wilden, bleek de rechterachterband bijna plat. Op de parkeerplaats van Wallmart vonden we een kleine pomp in de kofferbak. De reserveband bleek een thuisbrengertje. Ik heb een trucker die vlakbij stond, gevraagd hoe en wat met een lekke band en hij wees me erop dat WallMart een bandenservice had. Terwijl Aafke met de kids eten haalde bij Subway, ging ik daarheen. Er bleek een wachtrij te zijn, maar de volgende ochtend om 9 uur zouden ze weer openen. Ik kocht wel een spuitbus anti-lek. Druk, druk, druk om op tijd bij de vleermuizen te komen en dus vragen of ik bij de kassa even voor mocht. Aafke, Mark en Anke opgepikt, de spuitbus in de band geleegd, nog even langs een tankstation om de band na te vullen en weer naar Carlsbad Caverns. Daar herinnerde Aafke me eraan dat het in New Mexico een uur vroeger is dan in Texas, dus ze begreep de haast niet helemaal. Had dat eerder gezegd!

Bij de natuurlijke ingang van de grot mocht je geen foto’s maken. Er werd wat uitgelegd en je mocht vragen stellen tot rond een uur of acht de eerste vleermuizen naar buiten kwamen. Na een minuut of 10 ben ik weg gegaan en heb van afstand nog een foto proberen te maken, maar het was al te donker om er wat goeds van te maken. Het was een bijzonder gezicht, al die minimaal 100.000 vleermuisjes die uit de ingang kwamen, ongeveer 7 keer een soort van spiraal rondcirkelden en in de avond vertrokken.

Terug naar de auto vond Anke nog een zonnebril. Eenmaal in Carlsbad snel gaan slapen.

Zondag 6 juli, Bezoekje aan Guadeloupe Mountains

’s Ochtends bleek de band nog op spanning, maar ik durfde er geen reis door de woestijn mee aan. Daarom op naar de Wallmart, iets verderop, waar ik om 8.45 als tweede aansloot in de rij. Er kwam echter niemand om 9.00 uur, dus in de winkel navragen. Ze bleken niets te kunnen garanderen of er nog monteurs kwamen, dus wij op hun advies naar Artesia. Hier was een Wallmart waar ze de band vervingen. Ondertussen kochten wij een T-shirt van New Mexico voor mij, een cowboyhoed voor Anke en nog wat eet- en drinkbaars. Ik kocht nog een extra spuitbus anti-lek en een bandenspanningsmeter

Terug richting Carlsbad stopten we nog bij een kleine woestijn-dierentuin. In Carlsbad heb ik eerst bij een tankstation met behulp van de bandenspanningsmeter alle banden op spanning gebracht. De nieuwe band stond op 27 en de anderen rond de 40. Het moest 33 zijn en dat was het toen we wegreden. Omdat de melding op het dashboard steeds terug kwam, liet ik bij de Wallmart (inmiddels wel een monteur) de bandenspanning nog een keer checken en die was goed. Nu maar de melding negeren en op naar Guadeloupe Mountains.

In dit park kun je niet met de auto komen. Het zijn allemaal wandelingen vanaf de doorgaande weg. Voor mij waren deze korte wandelingen allemaal nog meer van hetzelfde en ik was moe van al het gereis en het gedoe met die band, dus ik had het al snel gezien.

We gingen nog even bij een Trading Post aan waar Aafke een kettinkje kocht en we klompjes gaven aan een leuk verzamelaarswinkeltje. Als ruil kregen we een CD terug van de man die op de veranda gitaar zat te spelen. Ze raadden ons aan vooral te reserveren in Big Bend, omdat je een heel eind terug moet als het daar vol zit.

Bij het motel een telefoonkaart gekocht, gebeld en gereserveerd. Mijn GSM kreeg hier geen toegang tot een netwerk. Ook de bestelling bij Oakley.com telefonisch bevestigd, maar dat bleek niet te kunnen vanwege de internationale creditcard. Dus nog steeds geen zonnebrillen voor Mark en Lysanne besteld.

We aten magnetronmaaltijden die we bij Wallmart hadden gekocht. Melk en water hadden we in de koelkast op de motelkamer. Daarna nog even in het zwembad en naar bed.

Maandag 7 juli, vertrek naar Big Bend

Op tijd vertrokken naar Big Bend. De melding van de bandenspanning negeerden we. Een prachtige route langs de “mountaintrail” naar het zuiden. Prachtige landschappen. We zagen een soort weerballon en reden uiteindelijk Studdy Butte binnen. We gingen naar hetzelfde Motel als waar Aafke en ik 10 jaar geleden waren. Helaas was het zwembad verdwenen.

Na een uurtje rust gingen we het park in. We gingen langs Mule Ears Peak viewpoint en liepen een wandeling bij Burro Mesa Pouroff. Hier maakte ik dezelfde foto’s van Aafke als 10 jaar terug. We stapten ook even uit bij Tuff Canyon en we kochten een ijsje bij Castolon, waar mijn Big Bend pet van 10 jaar geleden vandaan komt. Hier kochten we nu ijsjes, een Big Bend nummerbord en een boekje.

Voor Santa Elena Canyon moesten we nog door water heen rijden. Daarna maakten we de wandeling tot diep ik de kloof. Op het einde maakten we wat foto’s toen Anke’s comboyhoed de Rio Grande in waaide. Paniek, maar uiteindelijk wist ik hem er met een tak die aan de oever lag, uit te krijgen. Op de weg uit de kloof zagen we wat slecht weer aankomen, maar dat bleek weer weg te waaien. We kwamen hier ook een gezin Duitsers tegen. Terug naar het motel. Onderweg reed ik nog over een slang heen die ineens op de weg bleek te liggen. Het was een rood/roze slang die ik in de spiegel nog naar de berm zag kronkelen. Het was vast niet goed met ‘m maar ik kon er niets meer aan doen.

Uiteindelijk hebben we even gerust en gedouched in de motelkamer en daarna gingen we eten in Ghost town Terlingua. We reden er eerst voorbij, maar uiteindelijk vonden we het verlaten mijnstadje. We keken in het winkeltje en aten in The Starlight Theatre. Anke gooide haar Dr. Pepper om, maar verder was het goed en lekker. Nog een paar fotootjes bij de ruïnes van de huisjes en op naar het motel.

Dinsdag 8 juli, een hele dag in Big Bend

Gelukkig waren we niet vroeg opgestaan om de zon boven de Rio Grande te zien opkomen want het was bewolkt. Maar goed ook want normaal is het in deze tijd van het jaar ruim 45 graden Celsius in Big Bend. Nu eerst naar The Chios Mountains Bassin waar het best nog fris was. Een eindje het Window Trail gelopen maar na wat foto’s weer terug. Mark en ik hoorden een dierengeluid waardoor we wat harder liepen. Het bleek een jong zwart beertje. Snel de lens wisselen en ondertussen Aafke en Anke roepen. We besloten maar niet dichterbij te gaan want er was vast ook een moeder beer in de buurt.

Bij Panther Junction, het hoofdkwartier van het park, de melding gedaan en een kaartje voor Big Bend gekocht, want dat hadden we ook nog niet gedaan. Mark en Anke kregen allebei een sleutelhanger.

Hierna zijn we eerst naar Rio Grande Village gegaan waar we omhoog klommen naar een mooi uitzichtspunt. Hier wat foto’s gemaakt en ook nog even terug gedacht aan 10 jaar eerder toen we hier de zon zagen opkomen. Daarna naar Boquillas Canyon. Op weg deze Canyon in werden we opeens vanuit Mexico toegezongen door ene Viktor. Zijn fooienpot stond aan de Amerikaanse kant van de Rio Grande. We hebben hier wat in gedaan. Hij had ook wat snuisterijen voor de verkoop staan, maar daar hebben we niks mee gedaan. Even later zagen we iemand door de Rio Grande lopen om het geld op te halen. We hadden er ook porseleinen klompjes bij in gedaan. ´Adios Amigos´ klonk het over de Rio Grande vanuit Mexico het toen we weg gingen.

Ten opzichte van 10 jaar geleden was hier veel minder van dat hoge riet. We vonden uiteindelijk wel de indiaanse kook-/ of schoonmaakgaten in de rivierbank, maar die waren na de regenval van een week eerder vol met modder gelopen.

Na Boquillas Canyon gingen we naar Hot Springs. Het eerste stuk van de afslag was de weg al slecht. Daarna stond er een bord dat de weg verderop slecht en bochtig was en dus niet voor campers of 2 wheeled vehicles. Ik wist niet of ze daarmee motoren bedoelden of tweewiel aangedreven auto’s, maar we kenden de slingers nog van die keer met de suburban en hadden de lekke band van New Mexico nog vers in het geheugen, dus hebben we het laatste stukje gelopen.

We zagen langs de rivier oude indianentekeningen en vonden de hot spring ook gedeeltelijk vol met modder. Maar allemaal even met de voeten in het heldere warme water en toen terug door de hitte naar de auto.

We reden daarna nog even langs de fossil bone exhibition omdat we daar de volgende dag in het donker langs zouden komen en toen naar het motel. Een ijsje (joekel!), douchen en weer naar Terlingua. Deze keer gingen we naar het nieuwe restaurant vooraan de weg. We waren de eersten, gingen op het dakterras zitten en werden bediend door iemand die op BartJan leek. Het was heerlijk buiten en een fantastisch uitzicht over Big Bend. Misschien omdat wij daar zo lekker en in zicht zaten, kwamen er al snel meer mensen eten.

In ons motel The Motor Inn weer alles bijeen gepakt en naar bed. Einde van een bezoek aan een prachtig Nationaal Park, dat we graag ook aan Mark en Anke wilden laten zien. We hebben ze nog gevraagd of het een soort kindermishandeling vonden dat ze zo door de woestijn gesleept werden en al dat gereis, of dat ze het wel mooi vonden, maar ze vonden het prachtig.

Woensdag 9 juli, Van Big Bend naar George West

We vertrokken lekker vroeg en een dik uur laten waren we het park uit. Onderweg zagen we nog “hevaleena’s” (halsbandpecari’s), maar Anke sliep. Net zoals ze de slang, de roadrunners en andere beesten steeds gemist had. Er vlogen ook veel vogels op en één klapte voor op de auto. Buiten het park was een Border-patrol controlepost. Onze paspoorten en de groene kaartjes van immigrations werden gecontroleerd en hij vroeg: “did you’ll pick up a bird?”. Ik vroeg of ‘ie nog voorop hing, maar hij zei dat ‘ie er vanaf viel toen we vaart minderden voor de controle..

Even later, in Marathon, tankten we voor $ 4,47.9 per gallon. Een prijsrecord, maar liever de tank vol dan de zenuwen onderweg. In Del Rio misten we een afslag maar dat konden we snel herstellen. Qua bewegwijzering kunnen ze nog heel wat van ons leren hier. In Uvalde kochten we bij de Mac een emmertje met 50 McNuggets en milkshakes. Die nuggets waren snel op en de Milkshakes waren erg dik. Flink zuigen dus, op dat rietje.

Aafke had een bepaalde route in gedachten maar die afslag zagen we niet. Dan een iets andere route en bij Pleasanton, waar Jeri eerder woonde, gingen we de Interstate 37 op, going south. Vanaf Del Rio kreeg mijn mobiel weer toegang op het netwerk. Ik heb een voicemailbericht teruggebeld en we hebben bij Pleasanton Jeri op haar mobiel gebeld dat we eraan kwamen en of we naar de rivier of Terry Street moesten komen. Norma’s telefoon deed het niet goed. Er zit storing op de lijn. In Threerivers gooiden we de tank vol voor $ 3,95 per gallon en even later arriveerden we weer in George West. Hier hebben we rustig aan gedaan. Ondertussen met Photoshop een ansichtkaart gemaakt en een montage van Big Spring. Per telefoon bij Oakley twee zonnebrillen besteld. Voor Mark en Lysanne. Die had inmiddels per SMS haar voorkeur doorgegeven. Betaald met Norma’s creditcard en Norma cash terugbetaald. Al met al vandaag zo’n 7 uur onderweg geweest. Op een bepaalde manier kon je de computer van de auto resetten waarmee de melding van de bandenspanning verdween.

Donderdag 10 juli, weer naar de rivier

We vertrokken naar de rivier. Jeri, Aafke en ik gingen eerst naar Beeville om wat extra inkopen te doen. Bij de Wallmart bestelde we een paar foto’s, 40 x de ansichtkaart en vergrotingen van de Big Spring montage. Ondertussen kochten we appelmoes, bananen, brood en nog wat dingetjes. Omdat Anke de laatste dagen wat klaagde over duizeligheid, kochten we voor haar een pot vitaminepillen met veel ijzer. Toen bleek dat op de ansichtkaart en de vergrotingen de hoofden misten, mochten we die opnieuw doen, maar de computer daar had inmiddels problemen met de USB stick. Ik heb toen via de laptop de foto’s overgeheveld op een Compact Flash kaartje en vanaf daar weer de ansichtkaarten besteld, zij het met een klein randje missend op de afdruk. De Big Spring montage heb ik op de laptop snel gekopieerd naar een groter vlak en toen konden we die wel goed afdrukken. Voor al het gedoe gaven we de dame achter de fotodesk een paar porseleinen klompjes. Wij kregen gratis enveloppen voor bij de kaarten.

Ze hadden bij Wallmart ook een digitaal fotolijstje in de aanbieding. Die hebben we voor Norma gekocht. We vonden de geheugenkaart te duur en meenden dat er wel wat geheugen in de digitale lijst zelf zou zitten. We kochten ook twee fotolijstjes voor de montage. We hebben één ingelijste montage aan Norma en één aan Jeri gegeven. Een USB-stick van 8GB die ik bij de Makro voor zo’n € 15,- had gehaald, kostte daar $ 75,- !

Bij de rivier aangekomen, bleek dat de kids de opblaasboot al hadden opgeblazen. Ze mochten van Norma pas op het water als wij er waren, dus zodra we aankwamen, rende het spul al naar de rivier. Er werd volop gespeeld, we zagen een wasbeer aan de overkant, kolibri’s (hummingbirds) en veel meer. ’s Avonds haalde ik de lijn binnen die Mark had uitgegooid en daar zal een dikke snoek aan. Dat was de eerste! Het was een “alligator-garr”.

De lampen buiten gingen nog even aan en even later gingen we allemaal slapen in het huis aan de rivier. Aafke en ik sliepen boven. Jeri op een slaapkamer. Norma met Paige op een andere slaapkamer. Jacob sliep op een smalle uitschuifbank en Mark en Anke op een bredere.

Vrijdag 11 juli, vissen aan de rivier

Deze dag aan de rivier ving Mark twee dikke snoeken. Anke haalde met haar bamboehengel de ene naar de andere vis naar boven. Jeri stond naast haar te vissen maar was alleen maar bezig Anke’s vangst in de emmer te doen. Zodra Anke de hengel uitgooide, had ze alweer beet.

Het was een beetje de bedoeling dat we ’s avonds in het dorp zouden slapen, maar iedereen wilde graag blijven. Daarom reden Jeri, Aafke en ik naar 1309 Terry Street om wat extra kleding te halen en de cadeautjes voor Bill’s vader. Ook de adresetiketten gingen mee. Bij Cobbs Pharmacy vonden we een 1GB SD kaartje voor Norma’s digitale fotolijstje. Daarna deden Aafke en Jeri nog wat boodschappen terwijl ik via een gevonden netwerk nog wat foto’s uploadde.

Bij de rivier werd nog wat gevist, gegeten, gezwommen. Ik heb wat foto’s verkleind en op de SD kaart gezet. Jayson kwam ook langs en zegt snel een boot aan de rivier te hebben. De kaarten gingen in de enveloppen en we keken we de film Wild America. Daarna slapen!

 

Zaterdag 12 juli, Corpus, Aransas Pass en South Padre Island

Norma bleef achter en zou wat was gaan doen in Terry Street. Wij gingen met z’n allen naar Corpus. We vonden bij Academy geen waterschoentjes voor Paige. Bij Cavenders kreeg Mark een cowboyhoed en Anke haar riem. Ik had een coupon ergens weg (ik meende uit Carlsbad) waarop we een belt-buckle kregen. Bij HEB haalden we postzegels die Anke onderweg op de enveloppen plakte. De kids keken onderweg in Jeri’s auto een DVD van Alvin & The Chipmunks.

We keken ook nog even bij de haven van Corpus Christi. We zagen de vissersboten en veel pelikanen. We overwogen nog even jetski’s te huren, maar wilden de rest niet laten wachten. Bij de Burger King haalden we een menuutje en weer van die dikke milkshake. Daarna reden we via de Harbour Bridge langs het State Aquarium en de Lexington naar de vader van Bill, die met Jill samenwoont in Aransas Pass. Ze arriveerden er zo’n 5 minuten na ons. Bill’s zus kwam ook nog even met haar jongste dochter langs. We gaven de klompjes waarop Yvonne het Harley-logo had gebrand en wat Delfts Blauw souvenir. Daarna gingen we naar het strand.
We moesten een dik half uur in de rij staan voor de pont bij Port Aransas. Op de pont zagen we deze keer geen dolfijnen. Wel kwam er een flinke golf over. Aan de overkant aangekomen, haalde Jeri een pasje om op het strand te mogen terwijl ik aan de overkant van de weg informeerde naar boottochten. Op het moment dat we besloten eventueel vast met z’n viertjes met de boot te gaan, kwamen de 5 mensen opdagen waarvoor wij op de reservelijst stonden. Dus met z’n allen naar het strand en die boot dat zien we nog wel.

Het was erg druk op het strand. Mark wilde eerst de zee niet in vanwege al dat vieze zand, maar uiteindelijk vermaakte hij zich ook prima in de Golf van Mexico. Jeri bleef op het strand. Er stond een flinke onderstroom dus Aafke en ik letten extra goed op de kinderen, vooral op Paige. Iets later waren de kinderen zich aan het vastgraven op de vloedlijn en voerden we oud brood aan de meeuwen. Uiteindelijk reden we terug. Nog even langs de vliegerwinkel die we op de heenweg zagen, maar die was dicht. Daarna weer op de pont, een ijsje bij Sonic en via Sinton naar de rivier. Wachtend op de pont zagen Mark en Aafke een dolfijn, maar later zagen we er geen meer. In Sinton gooiden we de enveloppen op de brievenbus. Eenmaal bij Norma aangekomen, had zij het eten al klaar. We aten, douchten en gingen redelijk op tijd naar bed. Moe!

Zondag 13 juli, warme dag aan de rivier

Lekker wakker worden aan de rivier. We kijken het raam uit en zien meteen al een hert in de tuin staan. Mark had al snel een hengel uit maar ze bijten nog niet zo hard. Het is een warme dag. Terwijl Norma even naar het dorp gaat voor wat medicijnen, gaan de dames weer naar Beeville voor wat boodschappen. Ze komen uiteindelijk terug met ook badpakjes voor de meisjes.

Ik fotografeer kolibri’s. Ze komen ook op de video, net als een rode kardinaal. Terwijl ik met dit document aan het typen ben, is er weer een hert in de tuin en Aafke fotografeert het vanaf een paar meter afstand. Verder spelen de kids in de rivier en zien ze een DVD.

’s Avonds aten we vis. Er werd nog wat gevist. Mark en Jeri kwamen als laatsten van de pier. We keken een videoband die we een jaar of 12 eerder rond Kerst naar Texas stuurden. Daarop Norma in Parijs en een kleine Mark. Het rubbertje van de zoeker van de camera blijkt te missen. Vermoedelijk ligt het ergens in huis of in de tuin. Morgen zoeken dus. De telefoon van Norma doet gek. De tweede lijn komt nu bij een buurman binnen in plaats van in het dorp.

Maandag 14 juli weer in het dorp

Vanochtend een paar keer de tuin door geweest maar geen rubbertje van de zoeker van het fototoestel gevonden. Wel een paar nesten fire-ants waar we meteen maar wat vergif op gedaan hebben. Die krengen bijten zo enorm gemeen. Verder alles bij elkaar gepakt en naar het huis in het dorp gegaan. Daar o.a. wat extra foto’s op Norma’s digitale fotolijstje gezet.

De man van het telefoonbedrijf heeft de lijn gerepareerd. Even later kwam Jamye. Ze heeft het op dit moment druk met een basebalcompetitie. We hebben wat bijgepraat en ze heeft wat foto’s bekeken. Jamye zal voor mij een Serengeti bestellen bij sunglassesgiant.com. Ik betaal haar dan contant terug. Zo kom ik ook nog aan mijn zonnebril. Toch jammer dat Sunglasshut ‘m niet had, want ik had liever even wat modellen gepast.

Anke en Paige hebben wat geknutseld en de jongens waren wat op de gameboys. Verder hebben we de film Gone Fishin’ gedraaid. Norma ging weg om te bridgen met haar vriendinnen en Jeri, Aafke en ik zijn naar de supermarkt gegaan. Daar hebben de dames wat inkopen voor morgen gedaan. Ik heb weer een netwerk gevonden en wat foto’s online gezet. Verder even het saldo op Postbank.nl gechecked en wat mail binnen gehaald. Ook alle pagina’s van de Schlitterbahn geopend en open laten staan om ze thuis na te lezen. Aafke had bij de supermarkt een gele accentstift gehaald. Daarmee heb ik op de wegenkaart die we op weg naar Big Bend kochten de routes ingetekend wat we zoal ik Texas en New Mexico hadden gereden. Hele einden al met al. Daarna even lekker in bad en op tijd naar bed.

Het was vandaag zo tegen de 40 graden en wat vochtig. Een mooie dag dus om het eens wat rustig aan te doen. Morgen lekker uitgerust naar Schlitterbahn in New Braunfels.

Dinsdag 15 juli 2008, Schlitterbahn

Mark en Anke hadden het thuis al eens op tv gezien en dáár wilden ze heen: Schlitterbahn. Er zijn drie van deze giga-zwembadparken in Texas. Die op Galveston Island is veel te ver weg. Het park op South Padre Island was aanvankelijk gedacht maar dat in New Braunfels, net boven San Antonio, maar iets verder en volgens Taylor een stuk leuker. Daar dus heen.

Een kleine 2,5 uur in de auto en we waren er. Ik ging meteen naar de kassa om kaartjes te kopen. Dat waren polsbandjes. De entree was door een winkeltje waar koelboxen werden gecontroleerd op glas en alcohol. Ik vroeg zo’n meisje wat het leukste was voor die kids, en ze wees op een ander deel van het park. Wij dus in een verlengde autobus met open ramen en een chauffeur die al erg wakker was. Zijn bus was de “party-bus” dus hij heeft ons de hele weg vermaakt. We moesten zingen en bij aankomst moesten we zoveel kabaal maken dat het hele park naar de bus keek. Dat lukte. “Don’t you wish your bus was cool like us!” Daarna het park in. Eerst lang in de rij voor de Dragon-fly. In de rij viel een meisje bijna flauw. Die hebben we een flesje water gegeven. De rit was leuk. Daarna wat in een waterbaan rondgehangen, op een bodyboard op een kunstmatige golf gereden (slippers gingen los) en uiteindelijk naar de andere kant van dit (oostelijke) gedeelte. Een tube-baan met golfslag rondom en de beste waterattractie ter wereld; de Master Blaster. We moesten hier een dik uur voor in de rij staan, maar het was echt spectaculair. Een soort achtbaan in een klein soort rubberbootje waarbij je met waterkracht omhoog werd gestuwd. We hadden al mensen in de Skycoaster gezien. Dan werd je omhoog gehesen naar een hele hoge toren, en maakte je een vrije val / zweefduik aan een kabel. De kosten vielen terugvertaald naar Euro’s zeker mee, dus maar een keer gek gedaan. Je kon er niet met z’n viertjes in dus dan maar Anke, Mark en Aafke. We hebben er ook de DVD van hun vlucht van besteld. Ik vroeg Jeri nog of ze met mij wilde, maar geen kans. Het was zo’n 40 graden. We hadden de T-shirten al over de zwemkleding aan. Ik kocht voor weinig geld een Quicksilver zwemshirt met lange mouwen tegen de zonnebrand. Ik haalde ook twee sleutelhangers die knipperen op zonlicht. Eén met de naam Mark en één met I ♥ you. Tsja…… , Aafke hadden ze niet. Anke had bij de Skycoaster al een T-shirt gekregen.

Hierna gingen we weer per bus naar het westelijke park. Hier deden we vooral wat tuberitten. Voor de eerste moesten we wel lang wachten, maar daarna werd het beter. Een aantal attracties draaiden op water van de Comal River. Helder, bronwater was dat. Mark en Jacob deden op eigen gelegenheid wat ritten. Tussendoor gingen we naar de auto om er wat eten en drinken uit te halen. De koelbox zat vol en koelde op ijsblokjes die we ’s ochtends bij een tankstation hadden gehaald. De sleutels van Jeri waren nat geworden, dus hij deed het niet goed op de afstandsbediening. Het alarm ging er dus ook niet goed vanaf. Er kwam een veiligheidsbeambte op de fiets kijken wat al dat getoeter was. De zijdeuren sloten niet af als de bestuurdersdeur werd afgesloten, dus heb ik van binnenuit afgesloten.

Uiteindelijk zijn we met een langere tube-ride naar de andere kant van het westelijke park gegaan. Daar hebben we nog even in een hot tub gelegen. Daarna nog even in een golfslagbad wat niet zoveel voorstelde en onder de douche. Bij de uitgang hebben Mark en Anke elk nog een T-shirt gekocht. Bij de auto zat een briefje op de ruit. Iemand had gezien dat een andere auto tot 4 x toe Jeri’s achterbumper had geraakt en gaf type en kenteken door. Er zat een kleine kras op de bumper en Jeri wist nog niet of ze er achteraan zou gaan.

Ik las op de GSM dat oom Zwier was overleden. Meteen een SMS terug gestuurd. Op de terugweg keken ze achterin nog de DVD van Madagascar. In GW had Norma nog een kliekje klaar staan en daarna was het al snel stil aan Terry Street. We zijn van 9.30 tot 20.00 in Schlitterbahn geweest en het was echt de moeite waard.

Woensdag 16 juli, Rustige dag, Ballgame in Beeville

’s Ochtends rustig opstaan. Eten achterin de tuin en lekker bijgepraat met Norma. De rest werd uiteindelijk ook wakker. Aafke en ik hebben $ 300 gehaald tegen een erg gunstige dollarkoers. We hebben even op internet gekeken en een paar kleine boodschapjes gedaan, waaronder kunststof rozen voor op de graven van Bryan, Gene en Clayson. Slecht gevoel om plastic bloemen te kopen, maar dat zijn ze hier nu eenmaal gewend. Echte bloemen blijven nog geen uur goed bij deze temperaturen.

Even later kwam Jamye aan. Ze ontvluchte haar huis even omdat er op haar erf tegen teken werd gespoten. Ze had de zonnebrillen besteld. Anke en Paige hadden een soort spandoek gemaakt met daarop “Go Jamye”. Na een tijdje reden we met twee auto’s naar het kerkhof. Jamye in de pickup met mij en Jeri met Aafke en Anke. We reden met de auto’s het kerkhof op. Bryan ligt naast z’n vader Gene. Norma’s naam staat ook al op de steen maar daar moet de datum nog op. Hopelijk duurt dat nog even. Clayson ligt er naast. Bij hem staat Jamye ook al op de steen, ook zonder datum. Anke heeft de plastic roosjes erbij op gezet.

Op een gegeven moment vertrok Jamye naar een basebaltoernooi in Beeville. Dat doet ze al twee weken lang op twee dagen na. Ze is een soort van toernooidirecteur. Als Lamar (dik 4 uur rijden met een team van 10-jarigen) zou winnen was het toernooi voor deze regio voorbij. Anders zou morgen de laatste dag zijn.

Wij gingen nog even langs de supermarkt. Anke wilde nog tekenpapier. We haalden ook een emmertje roomijs en ik betaalde de krant nog even die ik ’s ochtends mee had genomen in de veronderstelling dat het een gratis blaadje was.

Bij Norma aten we nog wat kippedingetjes en toen vertrokken we naar Beeville. Dat baseballtoernooi was wel grappig en gelukkig won Lamar met 4-2. Jamye heeft morgen dus vrij. Mark heeft nog even geskeelerd. Er zat een mooie skeelerbocht in de weg en dat was ook de enige plek waar de weg glad genoeg was. De rest was te hobbelig waardoor de afzet weggleed. Daar waren we dus weer snel klaar mee.

We waren redelijk vlot weer bij Norma. Zien wat we morgen gaan doen.

Donderdag 17 juli, dag aan de rivier

’s Ochtends eerst rustig aan gedaan. Daarna ging Norma vast naar de rivier omdat oude kennissen langs kwamen en matrassen bij zich hadden die ze over hadden. Deze kon Norma wel gebruiken voor het tuinhuis. Bij de overstroming van een paar jaar geleden is veel verwoest, waaronder de bedden in het tuinhuis.

Wij gingen even later. De mensen gingen kort daarna weg. De kids visten en zwommen en Aafke en ik deden nog even een fotorondje langs paarse struiken. Omdat we weer in de buurt waren, keken we nog even of er al zonnebrillen in Terry Street waren bezorgd, maar nee dus. Wel haalden we nog even wat blikjes Cola en Dr. Pepper Light voor aan de rivier.

Later kwamen eerst Jamye en later Ryan. We hebben nog lang in de tuin gezeten en Mark ving nog een snoek (garr).

Vanochtend hadden ze al gebeld om  te reserveren en morgen gaan we dus op de boot dolfijnen kijken.

Vrijdag 18 juli, dolfijnen

Deze ochtend mooi op tijd op gestaan, al had Jacob wel wat hulp nodig van een paar ijsklontjes onder zijn shirt. Op weg naar de parallelweg van de Interstate 37 zagen we een jonge ree. Vooraan de weg hebben we op Jamye gewacht, die er al snel was. Op weg naar Corpus Christi zagen we het sproeivliegtuig weer dat we tot dusver elke keer zagen. We gingen over de brug, langs de Lexington naar de pont. Deze keer was er geen wachtrij. We konden er zo oprijden. Bij de deepsea headquarters meldden we ons en kochten we de kaartjes. Ik kocht ook een paar gewichtjes omdat ze die bij de rivier steeds tekort komen. Toen zijn we nog even bij een paar winkeltjes geweest waar Anke een kettinkje met een dolfijntje kreeg. Bij de vliegerwinkel die een week eerder dicht was, kregen Mark en Jacob een vlieger van de Blue Angels.

Terug bij de boot kregen we eerst uitleg over wat veiligheidszaken en daarna voeren we op 2 Honda viertakts van 200 pk elk de haven uit.

We zaten vooral op het dak en zagen de nodige pelikanen, een speedboot met drie keer een 275 pk erachter en uiteindelijk ook een paar dolfijnen die langs de kant heen en weer zwommen. Daarna voeren we de andere kant uit. We kregen wat uitleg bij een vuurtoren en daar ergens zagen we meer dolfijnen die meer in open water zwommen. Er waren ook jonge dolfijnen bij en er werd wat meer gespetterd. Eén sprong uit het water. Aafke heeft het misschien op video. Het ging te snel voor een foto. Volgens de schipper waren de dolfijnen er lui die dag. Jammer! Na goed anderhalf uur legden we weer aan. We moesten ietsje langer op de pont wachten en Jamye met haar 8 cilinder Ford pickup stond op een andere pont dan waar Jeri met haar zescilinder Saturn op stond. Zo voeren we naast elkaar naar de overkant.

Langs de weg naar Aransas Pass stopten we bij jetski verhuur. Het kostte 60 dollar voor een half en 90 voor een heel uur. We hebben voor een uur gehuurd. Jeri en Jamye gingen met Paige wat eten halen, want Paige als diabeet moet om haar bloedsuiker denken.

Je moest een contact met veel parafen ondertekenen en overal een krabbel bij zetten. Daarna werd het ding uitgelegd. Ik ging eerst met Mark, toen met Anke, daarna even alleen, vervolgens kwam Aafke er bij op. Het ging Aafke wat te snel. Met de kinderen erbij op deed je zo’n 53 mijl per uur. Alleen haalde ik 57, maar Aafke vond 30 al hard zat. Toen we flinke golven van een boot tegen kwamen, zei ik dat ze iets gas bij moest geven, maar ze nam juist gas weg. Dus gingen we door de golf heen in plaats van er overheen. Waren we lekker nat.

Jacob wilde eerst niet maar klom na Aafke achterop. Ondertussen kwamen Jeri en Jamye weer aan. Dus toen nam ik Paige en Anke mee. Als laatste ging ik nog even met Mark en Jacob. Aan het eind van die rit stuiterden we over wat golven heen en toen vloog Jacob eraf. Die hebben we dus weer opgepikt. Gelukkig had hij zijn bril nog op. Met een natte Jacob reden we daarna naar de Mac Donalds voor een snelle hap. Jeri en Aafke reden voorop met de jongens en Jamye reed erachteraan met mij en de meiden. Vlak voor Aransas Pass draaide er ineens een politieauto voor ons langs die Jeri aan de kant zette. Een eind verderop hebben wij even op ze gewacht. Toen ze langs kwamen, reden we weer achter ze aan. Bij de Mac hoorden we dat Jeri alleen een waarschuwing had gehad  voor 68 mph waar 55 was toegestaan. Volgens Jeri kwam ze er zo genadig vanaf omdat Aafke met de agent flirtte. Ik vroeg hoeveel been Aafke had laten zien, en toen maakte Jamye de grap door de voorkant van haar T-shirt naar voren te trekken voor een flinke inkijk. Ze deed dat net toen de Mac Donalds medewerker achter haar opdook om eten te brengen, dus die arme jongen wist niet waar hij kijken moest of wat hij moest zeggen.

Hierna reden we naar Corpus Christi om het nieuwe appartement van Taylor en Jayson te bekijken. Ze wonen in een ruim, netjes appartementencomplex met ruime appartementen en zelf een fraai zwembad. Ze had een vriendin en vriend op bezoek. Ze waren net op de Wii aan het spelen. Anke won met baseball van die jongen. Daarna hebben de kids op de Wii getennist, gebowld en meer baseball gespeeld. Lollig om te zien, maar toch zou ik niet zo’n ding hoeven. Even later kwam Jayson aan. Hij had vrij gevraagd voor het weekend maar het niet gekregen. Misschien zondag. Nu gaan we Ryan vragen of hij de boot misschien kan brengen, want we moeten toch echt even de rivier op.

Uiteindelijk vertrokken we met z’n allen naar Hooters. Een tent met prima eten, vooral bekend van kippenvleugeltjes naar het schijnt, en met fraaie jongedames die goed hun strakke witte shirtje goed gevuld hebben, een kort oranje broekje aan hebben en witte schoenen en sokken.

Mark mocht op de foto met een stel van die meiden en hij glunderde van oor tot oor. Ik moest er ook nog even aan geloven en daarna kochten Aafke en ik als souvenir elk een shirt en Aafke nog een stringetje, Mark een sleutelhanger en Anke iets voor in het haar. We lieten een leuke fooi achter en vertrokken naar de rivier. Hier zaten we nog even in de tuin. De jongens probeerden nog even de vlieger en toen was het bedtijd.

Ik was de avond eerder in mijn linkervoet gebeten door zo’n rottige fire-ant (mier) en reageer nogal allergisch. Waar anderen vervelende blaasjes krijgen, heb ik een hele opgezette linkervoet. Ik schreef al eerder dat het krengen zijn.

Zaterdag 19 juli, weer aan de rivier

Norma en Aafke zaten al op tijd buiten en ik volgde even later. We zagen een uil en een wasbeer aan de overkant van de rivier. Later ook een schildpad. Aafke ging even met de opblaasboot dobberen. Anke vond of ving een “Locus”. Dat is zo’n kever die overal in de bomen een sirene-achtig geluid maakt.

Later gingen de dames naar Beeville. Insuline halen voor Paige, wat boodschappen en voor mij pilletjes tegen de allergische reactie van mijn voet. Ze namen ook een vogelkooi mee want Norma zou zondag een jonge parkiet krijgen. We hebben ’s middags ook nog even naar Giethoorn gebeld om te vragen naar de crematie van oom Zwier.

Taylor kwam nog even met een vriendje en ook Jamye kwam langs. De kids speelden in de rivier en er kwam een speedboot langs met waterskiërs. Het was Cobbs van de pharmacie in het dorp waar we ook wel eens wat gekocht hebben. Mark mocht eventjes op waterskies. We beleven lekker lang buiten en uiteindelijk naar bed.

 

Zondag 20 juli, waterskiën en kneeboarden

’s Ochtends lekker vroeg buiten. Dan, en ’s avonds is het altijd extra mooi aan de rivier als alle dieren en vogels langskomen. Mark wilde even kijken of er ook herten waren, maar die zagen we alleen in de verte. Wel veel koeien en een mooi rood vogeltje dat geen kardinaal was.

Op een gegeven moment kwam Jamye met de auto en Jayson met een boot. Die had hij zo’n beetje samen met een vriend van hem. Niet de nieuwste en je moest regelmatig even pompen, maar hij deed het. De motor was een 150 pk V6 Evinrude VRO die ze opgepept hadden tot zo’n 200 pk. Hij liep wat rauw maar verder ging het best.

We gingen eerst nog even hutspot eten. De ingrediënten hadden de dames een dag eerder uit Beeville meegenomen. Daarna gingen we in de boot.

Eerst gingen we een eind de rivier af touren. Daarna was het tijd voor wat actie. Jayson deed eerst voor hoe het kneeboarden werkte. Hij kon het als de beste en is vast blij met de mooie foto’s die Mark maakte. Daarna ging Mark, die meteen goed startte en zelf al een paar sprongen maakte. Jacob had er wat meer moeite mee en daarna ging ik zelf. Slalommen ging best redelijk. Er staat één sprong op de foto. De landing gelukkig niet en daarna ging ik even op slalomski. De eerste keer ging mis, maar met het rechterbeen voor ging het prima. Niet meer vergeten dus.

Na een pauze met wat actie aan het slingertouw, ging Anke eerst op kneeboard en daarna op waterskies. Paige ging ook even op het kneeboard die ze “armboard” noemde want ze bleef er gewoon lekker achteraan hangen.

Even later vertrok Jayson. Wij gingen met de boot om Aafke te laten skiën. De boot trekt niet supersnel op en de ski’s zijn wat korter dan onze eigen dus de eerste start ging niet echt zo lekker, maar uiteindelijk ging het prima. Toen we het kneeboard wilden proberen, wilde de motor niet echt goed op toeren komen. Als de tank te leeg wordt, dan krijgt ‘ie niet lekker benzine. De bal in de benzineslang is dan in elkaar geknepen, dus morgen eerst maar eens wat benzine halen.

’s Avonds ging Jamye ook naar huis. We bekeken nog wat foto’s en uiteindelijk was het bedtijd.

 

Maandag 21 juli, varen op de Nueces River

Eerst naar het dorp geweest om wat spulletjes te pakken. Ook nog foto’s online gezet. Verder bij een winkel twee jerrycans gekocht. Even later deze en de derde die we al bij ons hadden afgevuld, zodat we 3 x 5 gallons benzine hadden. Daarmee de boot afgetankt. Er zat trouwens ook veel water in de boot. Terwijl ik naast de boot in het water stond om de jerrycan te legen, schoot er ineens een halve meter naast me een dunne, lange, in de lengte groenig gestreepte waterslang door het water. Gelukkig ging ‘ie de andere kant op.

Daarna zijn we eerst met z’n allen een eind de rivier af gevaren. Vervolgens hebben alle kids nog even op het kneeboard geskied.

’s Middags ben ik nog even met Mark en Anke vol gas een stukje de rivier af gegaan en dat was het alweer zo’n beetje met de benzine.

Gek genoeg mis ik de USB Cardreader met daarin nog een 4GB CF Card. We zoeken ons een ongeluk, maar ’s avonds vind ik ‘m in de zijkant van de stoel waarop ik de avond ervoor met de laptop bezig was.

Ondertussen bereiken ons berichten van tropische storm Dolly die aan de Golfkust verwacht wordt. Benieuwd wat we ervan zullen merken. We besluiten de volgende dag naar San Antonio te gaan. ’s Avonds maak ik op de laptop nog een montage voor Jamye.

Dinsdag 22 juni, San Antonio

’s Ochtends is Norma al vroeg bezig een pomp in de boot te hangen. De spiegel is lek, en laat meer water door als de boeg op de oever ligt. Jacob heeft weer eens moeite z’n bed uit te komen en blijft liever bij Granny. Ik bevestig bij Delta nog even de vlucht naar huis.

Wij rijden via George West, waar we Jamye bij de Sonic oppikken, naar de snelweg. Ik bij Jamye en Taylor in de auto en de rest in Jeri’s auto. In San Antonio slaat Jeri ineens voor ons af, vanuit de verkeerde baan en Jamye kan niet meer volgen. Ze hebben een hekel aan hier rijden. Ik vond het wel meevallen, maar zonder enig richtingsgevoel laat Jamye zich per GSM en met wat hints vanaf de achterbank naar de parkeergarage leiden. We lopen naar het centrum en zien o.a. een soort van Trolleybussen rijden. De anderen hebben de Alamo al gezien. Zij gaan dus vast het winkelcentrum in. Wij krijgen Norma’s GSM mee omdat Jamye daarmee gratis gebeld kan worden.

The Alamo was een oude missie, werd een soort legerkamp en toen Texas zich vrij aan het maken was van Mexico verdedigden ruim 150 vrijwilligers het tegen duizenden Mexicanen. Na 13 dagen was de Alamo genomen en iedereen, waaronder de bekende Davy Crocket dood. Een tijdje later was de slag bij Juacinto waar de Texanen onder het roepen van “Remember the Alamo” definitief met de Mexicanen afrekenden. No hard feelings, want middenin San Antonio staat de Torch of Friendship, door Mexico aangeboden. Misschien toch nog een beetje boos, want het is een oerlelijk ding.

Nadat we een tijdje bij de Alamo hadden rond gekeken, gingen ook wij naar het winkelcentrum, waar we de rest op het horecaplein troffen. Daarna was het shoppen. O.a. jeans, shirts van de Dallas Cowboys voor Mark en Anke, wat kleine souvenirs en bij Dillards dat ter plaatse opheffingsuitverkoop had ook nog een groot metalen bord van Texas van 60 voor 15 dollar.

Tussendoor nog even wat drinken en een ijsje. Ik dacht voor Anke drie bolletjes en Aafke had aan één wel genoeg.Dat vond ik niks, dus twee dan maar voor haar. Nou; niks bolletjes. Hele scheppen en dat werd dan gemixt op een soort plankje en dan in een flinke hoorn gedrukt. Je kon bij dat mixen ook nog kiezen of er wat doorheen moest als nootjes, aardbei of zoiets. Anke heeft haar eigen ijsco helemaal alleen opgegeten. Aafke, Mark en ik hebben de andere gedeeld.

Hierna was het tijd voor een rondvaart. Het was best heet buiten en we gingen in een open boot langs de riverwalk. We deden een aangepaste route omdat er wat vloeddeuren in deze natuurlijke rivier waren gesloten. Misschien uit watergebrek in deze droge periode, of juist vanwege de naderende storm? Langs de route o.a. terrasjes. Een beetje als Utrecht leek het wel, maar dan met palmen en zo.

Na nog een paar kleine boodschapjes liepen we weer naar de auto. Jamye had het wel zo’n beetje gehad met het lopen (ze is ook wel erg zwaar) en Taylor wilde nog ergens langs een winkel. Zij zijn dus vanuit de parkeergarage hun eigen weg gegaan. Wij liepen naar de Hemisphere of zoiets. Naar de Tower of the Americas. Op zich viel de afstand best mee, maar het was erg warm en we hadden al hele einden door het winkelcentrum gelopen. Vooral voor Paige viel het wat tegen.

Bij de toren waren ook veel fonteinen. We meenden dat bij een bruidje de bruidegom miste, maar dat was iets Mexicaans voor meiden die 16 worden of zo. We aten eerst kort wat aan de voet van de toren. Dat moest vooral voor Paige vanwege haar diabetes. Daarna gingen we met een lift langs de buitenkant van de toren omhoog. Boven kon je binnen en buiten rond lopen. Natuurlijk wat foto’s van San Antonio gemaakt met en zonder ons op de voorgrond.

Eenmaal weer beneden was er nog een soort 4D film die vast heel mooi was, maar op één of andere manier word ik altijd soort van wagenziek van dit soort films. Terwijl de anderen keken vond ik een boek over de Alamo dat me interessant leek, dus heb ik straks wat te lezen in het vliegtuig.

We zien een heel klein beetje op tegen de wandeling naar de auto, maar buiten staan net toevallig twee fietstaxi’s. Het past precies en voor $6 per taxi worden we naar de parkeergarage gefietst waar de jongens vanwege het eenrichtingsverkeer nog een extra blok rond moeten. Ik had het wel een beetje met ze te doen, in die warmte.

Op de terugweg stopten we nog bij een Wallmart. Als we de foto-opdracht bijna klaar hebben, blijkt dat we morgen pas kunnen ophalen. De foto-hoek sluit om 8 uur. Dan de opdracht maar afbreken en morgen in Beeville doen.

In de auto luisteren we naar de radio met berichten over hurricane Dolly. Er rijden er veel auto’s naar het noorden terwijl wij juist naar het zuiden gaan. We halen een auto met trailer van het Leger des Heils in en er staat een militaire colonne langs de weg.

Vlak voor de rivier zien we nog een jonge bobcat. We eten nog wat sandwiches, ik haal alle etiketten van de jeans af en we gaan naar bed. O ja, Jamye belde nog: mijn eerste zonnebril is er en Mark’s Neocube. Norma heeft iemand gevraagd om te helpen en Jayson’s boot staat op de trailer, o.a. vanwege de storm.

Woensdag 23 juli: regen en schieten

Het was al voorspeld. De tropische storm Dolly zorgt voor regen. Het is vandaag dus buiig maar voor de rest valt het allemaal nog mee. We gingen eerst naar Beeville. Daar hebben we bij Wallmart de montage voor Jamye afgedrukt en wat kleine dingetjes gehaald. Ook nog e-mail binnengehaald. Dat lukte wel maar het netwerk liet geen internet toe. Jammer. We wilden even naar orkaan Dolly informeren.

Verder wat rustig aan gedaan, tot Jamye en Ryan kwamen. Jamye had een Wii mee die ze net gekocht had, plus een Serengeti voor mij en Mark’s Neocube. Ryan had twee geweren, een pistool, munitie en kleiduiven mee.

Het regende nogal, maar tussen de buien door hebben we op kleiduiven  geschoten en met de 9 mm Luger op een blikje.

Na het eten gingen Jamye en Ryan naar huis. Aafke en ik reden met Norma’s auto naar Terry Street. Mark en Anke wilden graag een keer boven slapen, aan de rivier, en ik wilde toch nog checken of er geen pakketje bij de voordeur lag en ik wilde graag dat er donderdag de hele dag iemand bij huis was, voor het geval de Oakleys voor Mark en Lysanne zouden komen. Ze werden woensdag verwacht, maar er was nog niks. Hopen op donderdag dan maar. Dan kunnen ze nog met ons mee. Anders moeten ze nagestuurd. Aafke ziet onderweg nog gekke lampjes oplichten op de ruitenwisser, maar dat blijkt een vuurvliegje te zijn.

Op de tv zagen we beelden van hurricane Dolly. Inmiddels terug tot tropische storm, maar wel veel wind- en waterschade in bijvoorbeeld Padre Island. Ondertussen pakten we vast wat spullen bij elkaar en natuurlijk namen we een kom lekker vanilleroomijs van Blue Bell. Ook heb ik wat extra foto’s op Norma’s digitale fotolijstje gezet.

Donderdag 24 juli, regen en inpakken

Aafke en ik zijn ’s ochtends eerst eens lekker in bad geweest. Verder hebben we alle papier wat uitgezocht wat mee kan naar huis en wat hier kan blijven. Terwijl buiten flinke regenbuien vallen, maken we ook een begin met het inpakken van koffers.

Een tijd later arriveert de rest in een hoosbui.

We doen wat rustig aan verder. Jeri en ik kijken Fanfare op de laptop. Aafke krijgt nog een Texas fotolijstje van Jeri en we krijgen allemaal een soort Texas ereburgerschap, ondertekend door een echte Judge van Live Oak County. Norma geeft ons twee Engelen mee. Eén voor pa en ma en één voor heit en mem. Ze heeft iets met “Angels” en ook met vogelhuisjes en sisters. Iets dat overigens ook door Jeri is overgenomen. Oakley blijkt nog niet te hebben verzonden. Waarschijnlijk vrijdag, dus dat wordt nazenden door Norma. Voor het ongemak hoeft Norma de verzendkosten niet te betalen.

Aafke bezoekt Missy. Jamye en Jayson komen even later. Jayson heeft een nieuwe (jonge)  pickup truck gekocht.  Anke, Paige en Mark vangen nog vuurvliegjes in de tuin die Anke in een potje naast bed zet. Ze heeft trouwens wat oorpijn. Norma heeft oordruppels. Uiteindelijk vertrekken Jamye en Jayson en gaan wij naar bed. De wekker staat op 5 uur ’s ochtends.

Vrijdag 25 juli, de terugreis

Na een nacht waarin Jeri’s auto-alarm afgaat, staan we om 5 uur op. Als we echt klaar zijn, wachten we niet langer maar vertrekken we om 5.45. Afscheid nemen dus van Paige, Jacob en Jeri. Wanneer zullen we elkaar weer zien?

Ik rijd naar San Antonio. We maken nog een paar foto’s en dan vertrekt Norma weer. Wij leveren de bagage af. Deze hoeven we in Atlanta niet op te zoeken maar zullen we in Düsseldorf terug zien. Dan gaan naar de controle. We blijken geselecteerd voor een steekproef dus echt alle handbagage wordt gecontroleerd en wij worden gefouilleerd. Weer een vakantie-belevenis erbij en verder een veilig gevoel. Bij de gate kan ik de laptop in een stopcontact steken. Er is gratis internet en ik zet de laatste foto’s online. Verder schoon ik via webmail de mailboxen wat op en kijken we even op hyves. Ons vliegtuig vertrekt om 10.35. We vliegen met een Embraer 170 en zitten op de achterste rij: Mark en Anke rechts van het gangpad en wij links.

Onderweg zien we veel wolken, steden en langbouwgebieden, rivieren en Mark en Anke hebben een tijd lang uitzicht op een kustlijn. We landen mooi op tijd in Atlanta en ik SMS vast even naar Giethoorn. Bij pier A zien we meteen al een Sunglasshut. Ik twijfel nog even om een losse sweep lens te kopen voor een M-frame, maar ze verwijzen ons naar een Oakley winkel bij pier E, waar we moeten zijn. Die blijkt er niet (meer) te zijn, dus laat ook maar. Ik zet de laptop aan de lader want ik had onderweg naar Atlanta wat fotootjes in dit document geplaatst. Aafke haalt ondertussen een beetje eten bij de McDonalds. We bellen even met pa en met Eelke. De Toyota bleek zonder accu te staan. Ik had gezegd de navigatie uit te zetten en op het dashboard te laten staan, maar dat trok toch meer stroom dan gedacht. Daardoor was zowel de accu van de auto leeg als die van de PDA. Juist dat laatste had ik willen vermijden omdat je nu dus ook het Navigon programma opnieuw moet installeren.

We vertrokken een kwartiertje te laat. Aafke en ik zitten naast een nooduitgang en de stewardess vraagt nog even of we daar bezwaar tegen hebben. Nee dus, want we hebben nu heerlijk veel beenruimte. We vliegen een Boeing 767, misschien wel dezelfde als op de heenweg. In ieder geval komt een purser ons bekend voor.

Op de terugweg nauwelijks nacht. Eerst een mooie zonsondergang en al kort daarna begint het alweer te dagen. We vliegen dan ook al erg noordelijk, dus relatief dichtbij de poolzomer.

We zien Ierland opdoemen en Engeland, maar verder is het erg bewolkt.

Omdat ze op het scherm films afspelen, zien we helaas niet precies waar we zijn, en keurig op tijd landen we in Düsseldorf. Het valt ons op dat de piloot erg hard remt. Ik SMS Eelke dat we naar de pier taxiën en op dat moment zien we ook brandweerauto’s met zwaailicht rijden. Gelukkig niet naar ons toe.

We zijn maar zo door de douane maar het duurt best wel een tijd dat de koffers komen. Als de band dan eindelijk gevuld wordt, hebben wij meteen al het spul compleet. Er werd niet gecontroleerd op invoer, maar dat gaf ook niks. De Oakleys komen nog. Eelke stond bij Vertrek maar dat staat in de hallen niet goed aangegeven. We vragen hem naar Aankomst te komen. Ook dat staat niet optimaal aangegeven, waardoor we snel voor een paar taxi’s uit de koffers achterin mikken en wegrijden. Rond Apeldoorn hoost het. Bij Zwolle was het nog even druk vanwege een aanrijding, waarna we links voor ons op de IJsselbrug nog een aanrijding zien gebeuren. Gelukkig op tijd langs dit knelpunt.

Ik rij vanaf Eelke’s huis verder. Thuis vergeet ik bij het remmen de koppeling in te trappen waardoor de motor afslaat. Zo aan een automaat gewend inmiddels.

De buurtjes hebben de tuin mooi opgeknapt en melden dat de hamster een dag eerder ontsnapt is. Dukky is erg blij als we hen ophalen. We proberen wat wakker te blijven en gaan om een uur of 8 naar bed. Einde van een prachtige vakantie!