We mogen 2020 gerust een soort rampjaar noemen. Desondanks zijn we op het eind dankbaar voor het vele mooie dat we in ons leven hebben en alle bijzondere momenten die we dit jaar met elkaar mochten beleven. We beginnen met het afscheid nemen van pa.
Het was in het begin van 2020 dat Hank met pa en ma naar de neurochirurg in Zwolle reed voor een consult. Op dat moment dachten we nog dat de twee of drie puntjes in de hersenen van pa die op de scan te zien waren, misschien nog met een operatie of bestraling te verwijderen waren. Hoe rauw op ons dak viel ons het nieuws dit slechts de eindjes van een grote hersentumor waren en dat pa nog hooguit een half jaar te leven had, met behandeling misschien nog een maand of drie langer. In volgende gesprekken spraken we met de regieverpleegkundige en de radiologe over het vervolg. Pa besloot de enige strohalm te grijpen die hij nog had. Hij koos voor een biopsie om te achterhalen om welke tumor het ging en welke behandelmogelijkheden hij had om nog een paar extra maanden te krijgen. Deze biopsie wees uit dat de hersentumor een erg agressieve variant betrof. Een chemo zou niks uithalen en gezien de goede conditie van pa werden hem drie weken bestraling op elke werkdag aangeboden. Hier heeft pa vervolgens voor gekozen.
In deze drie weken reden we hem en ma omstebeurt naar Zwolle. Anke zou in februari voor een jaar naar IJsland vertrekken (daarover later meer) en mede daarom ging zij ook een keer met opa naar de bestraling. Zo hadden zij nog een extra kostbaar moment met zijn tweetjes samen. Omdat Anke vanwege haar baan in IJsland een sollicitatiegesprek bij Radiologie in Zwolle had moeten afzeggen, raakte ze hierover in gesprek en mochten zij en opa achter de schermen van de grote machines kijken. Ook pa vond dat super interessant. We spreken af om ’s avonds coronaproof thee met appelgebak te nuttige bij de zonsondergang aan de Stille Belter. Luc en Marja nemen pa en ma coronaproof mee in een rondvaartboot door Giethoorn. Petra gaat met pa naar de bollenvelden. Allemaal mooie momenten samen waarvoor vroeger gek genoeg nauwelijks tijd werd genomen.
Of en hoe de bestralingen effect gehad hebben, zullen we nooit weten. Feit is wel dat het ineens heel hard achteruit ging met pa. Achteraf bezien vonden we al wat langer dat hij niet altijd zichzelf was zoals we hem kenden. Wat sneller geïrriteerd, soms wat onredelijk en nukkig, maar dat brachten we altijd in verband met leeftijd en de vermoeidheid van het nog dagelijks runnen van het hele bedrijf. Daarom ook hadden hij en ma eind vorig jaar besloten alles te koop te zetten. Deze verkoop werd vanwege pa’s ziekte begin 2020 op pauze gezet. Inmiddels weten we ook dat de tumor in het gedeelte van de hersenen zat waar het karakter zit. Dat verklaart een hele hoop. Naar het einde toe uitte de tumor zich eerst in verwardheid. Pa kon me vol verbazing vragen hoe het kon dat alle klokken 15 uur 40 aangaven terwijl het zes uur was. Ook voor ma was dit confronterend en vermoeiend. Daarna kwam de fysieke achteruitgang. De coördinatie liet hem steeds meer en vaker in de steek. Eten werd lastig vanwege trillende handen, fietsen lukte niet meer en lopen ging met de wandelstok. We hebben pa in een paar maanden oud zien worden. Pa was erg blij toen hij een rollator kreeg waarmee hij toch weer buiten kon lopen. Twee dagen later kon ook dat niet meer. We moesten hem in en uit de stoel assisteren en helpen als hij voetje voor voetje door de kamer liep. Toen ook het eten en drinken niet meer lukte, hielpen we hem hier mee.
Op 29 april kan pa niet meer uit bed komen. Hij heeft die dag een videogesprek met Anke maar blijft in deze periode steeds weer denken dat zij onderweg is naar huis. Hij vraag regelmatig of ze al in de lucht zit of is geland. Oom Jan is ook uit Den Haag gekomen. Die avond krijgt pa weer een epileptische aanval. De dokter komt. De volgende dag kan pa niet meer eten en drinken. De thuiszorg zegt dat iedereen maar afscheid moet komen nemen. De coronaregels doen er even niet meer toe. Wie reden heeft om iets in die richting te veronderstellen, moet maar weg blijven. Iedereen komt langs maar niet alles komt bij pa binnen. Er wordt een hoog-laag bed voor in de woonkamer gebracht. Mark, Stefan en Luc tillen pa over. Die eerste nacht waken Luc en Petra omstebeurt met pa. De komende nachten lossen we elkaar af. Ook wij slapen samen op een matrasje in de woonkamer en zijn omstebeurt wakker bij pa.
Op 1 mei lijkt pa iets herstel van de epileptische aanval. Er komt meer bij hem binnen. Hank leest hem voor wat hij had opgeschreven om pa te bedanken voor alles. Je ziet dat dit hem raakt. De komende dagen heeft pa afwisselend heldere momenten. We vragen Arianna en Anke om een videoboodschap te sturen die we op zo’n helder moment kunnen laten zien. We vragen Anke ook om duidelijk te maken dat ze heel erg mee leeft maar door corona niet naar Nederland kan komen. Deze videoboodschappen raken pa enorm. Op 4 mei eten we in Giethoorn een thuisbezorgd aspergemenu van De Otterskooi. We kijken met elkaar de Dodenherdenking op de uitgestorven Dam. Anke kijkt mee in IJsland. Het rare is dat pa, die nog steeds niet kan eten en drinken, steeds helderder wordt naarmate zijn lichaam uitdroogt. De druk van de tumor in de hersenen wordt waarschijnlijk minder. Je emotie vraagt om sondevoeding. Je ratio niet. Omdat de huisarts ook een kennis van ons is, belt Hank haar om beter gevoel te krijgen bij zijn innerlijke tweestrijd. Gelukkig wordt de ratio bevestigd.
Op Bevrijdingsdag zegt pa ’s ochtends mensen van vroeger gezien te hebben in “het dorp aan de overkant”. Hij is klaar om te gaan. Maar kort daarna is hij klaar om uit bed te stappen, een broodje te eten en de pomp open te doen. De dokter komt en vraagt of pa wil slapen. Dat wil hij wel. Wil pa dan blijven slapen? “Nee, tot een uur of half elf is wel goed” zegt pa. Mark kwam nog even langs om bij opa te kijken. Die kijkt hem bij vertrek na tot hij hem niet meer kan zien. Elke keer weer zo emotioneel afscheid nemen. Het wordt te zwaar. Als de dokter weer komt ,wil pa wel blijven slapen. Terwijl de dokter daarvoor de medicijnen haalt, nemen we eerst allemaal omstebeurt afscheid en halen daarna samen nog wat herinneringen op. Als het slaapmiddel wordt toegediend, kijkt pa iedereen nog even omstebeurt aan. Als hij lijkt weg te zakken, opent hij nog één keer zijn ogen om ma aan te kijken. Dan valt pa in slaap. Die nacht waken wij bij hem. Waar we pa voorgaande nachten nog zachtjes gerust stelden als hij onrustig was, zijn we nu behoedzaam stil om zijn rust niet te verstoren.
Als we op 6 mei ’s ochtends thuis in de jacuzzi bijkomen en ons afvragen hoe lang dit kan gaan duren, worden we gebeld. Pa is in alle rust overleden. Hank plaatst een tekst op Facebook die hij al had voorbereid. We gaan naar Giethoorn en daar blijkt ineens heel veel geregeld te moeten worden. De begrafenisondernemer komt. Hank maakt een eerste voorstel voor een rouwkaart die na wat kleine aanpassingen gebruikt gaat worden. Ook zijn foto blijkt een mooie voor op de kaart.
Er komen briefjes op de pomp dat we wegens omstandigheden gesloten zijn en de website wordt aangepast. Hank oppert het idee om belangstellenden in coronatijd in de gelegenheid te stellen om na de kerkdienst langs de Beulakerweg een laatste groet aan pa te brengen. We mogen dit niet in de advertentie zetten maar wel op de rouwkaart. Deze scannen we en delen we op social media in een aantal groepen. Daarmee lijkt het bereik groter dan van een advertentie. Hank schrijft op verzoek van de Steenwijker Courant een artikel over pa dat ongewijzigd wordt geplaatst. Ook staat hij de Stentor te woord.
De uitvaart wordt gepland op 11 mei; een dag voor Mark’s verjaardag. In de kerk zitten we met 19 personen. Pa heeft nooit een grootste begrafenis gewild. “Dankzij” corona krijgt hij zijn zin. We zitten met 19 personen in de kerk in Giethoorn-noord. Dominee Elsje Pot verzorgt de uitvaart. Anke en Arianna kijken via de livestream mee vanuit IJsland en Italië. Als we na de dienst naar het crematorium in Meppel rijden, staan overal langs de Beulakerweg en zelfs aan de overkant van het kanaal mensen. Mark rijdt met oma achter de rouwauto. Daar achter rijdt Luc met zijn gezin. Dan rijden wij met oom Jan in onze auto. Dan Petra, haar kinderen met aanhang en dan oom Harm en tante Janny en dominee Pot. Bij ons tankstation stopt de stoet voor een moment van herdenking. Een kippenvelmoment. Hank had fotojournalist Wilbert Bijzitter gevraagd of hij met de drone kon filmen en deze beelden zijn zeer indrukwekkend. Bij het crematorium in Meppel mogen we omstebeurt met z’n tweetjes naar binnen om nog één keer in een rouwkamer afscheid te nemen van pa. Daarna rijden we naar huis, pikken we Yerke op en hebben we bij ma thuis soep met broodjes en een kroketje.
dronebeelden met dank aan Wilbert Bijzitter (c)
We willen hier en nu nogmaals al die mensen bedanken die langs de Beulakerweg stonden om pa een laatste groet te brengen. Dit was indrukwekkend en ook voor ma en ons een enorme steun.
Anke
We memoreerden in het bovenstaande stuk tekst al aan Anke, die voor een jaar naar IJsland vertrok. Na het afronden van haar opleiding Mens en Techniek (gezondheidszorg technologie), is ze in de zomer van 2019 eerst op rondreis door oostelijk Europa gegaan en daarna op zoek naar een leuke baan. Die was niet van de ene op de andere dag gevonden en net toen ze werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek bij Isala in Zwolle, kreeg ze ook de kans om voor een jaar naar IJsland te gaan om daar via de Erasmus+ regeling te werken bij AFS in IJsland. Omdat ze moest beslissen over die kans voordat ze uitsluitsel had voor de baan in Zwolle en omdat deze kans eenmalig zou zijn, heeft ze op een nette manier het gesprek in Zwolle afgezegd. Vanwege de situatie rond opa was het geen makkelijke beslissing maar opa en oma hebben haar opgedragen hier geen rekening mee te houden. Het laatste bezoek aan opa en oma was hartverscheurend maar gelukkig kunnen we videobellen en begin februari dachten we nog dat een weekendje naar huis of een bezoekje aan IJsland ergens in de loop van 2020 altijd wel een keer in te plannen was. En toen kwam corona. Anke haar opdracht in IJsland kreeg een heel andere invulling maar ze zijn allemaal erg tevreden over hoe ze dat oppakt. Bezoeken over en weer bleken niet mogelijk als je vanwege corona niet wilt vliegen en daar komen later in het jaar de IJslandse quarantaineregels nog bij.
Dit bericht bekijken op Instagram
Doordat het toerisme in IJsland grotendeels plat ligt, kon Anke wel supervoordelig auto’s huren om door IJsland te reizen en allerlei activiteiten ondernemen. En hoewel ze nog nooit eerder gebreid had, heeft Anke inmiddels haar tweede zelfgebreide prachtige IJslandse trui af. We genieten van haar mooie foto’s en verhalen en zijn super trots hoe zij zich in deze tijd staande houdt. We hopen dat Anke nog mooie dingen mag beleven maar kijken er ook weer naar uit dat ze weer fijn naar Nederland komt.
Mark
Mark heeft de laatste maanden van opa actief mee gemaakt. In februari wisten we opa de dag voor zijn eerste bestraling nog mee te krijgen naar Hoorn. ’s Middags bezochten we eerst het (aanrader!) Museum van de twintigste eeuw. Daarna gingen we naar de ijsbaan en zagen we Mark in een marathon naar het podium rijden. Pa was enorm geëmotioneerd en ook deze dag was weer een enorm kostbaar moment. We zijn apetrots op de rust en volwassenheid die Mark ook in deze moeilijke periode uitstraalde. Cycling Team Fryslân had alles prima voor elkaar voor het nieuwe seizoen maar corona zette een heel dikke streep door de wielerkalender. Voor heel veel sporters jammer, maar zeker ook voor Mark die in geweldige vorm verkeerde. Zo won hij bij gebrek aan wedstrijden een uitdaging over 100 kilometer met een gemiddelde snelheid van 43,4 kmh. Hij vertelde ons wel dat hij dit voorlopig niet meer ging proberen. Marathonteam ZiuZ ging op in Or-Quest Bouw en Techniek. Helaas zette corona ook een streep door de eerste schaatsmarathons. En het NK Massstart ging niet door terwijl Mark na twee kwalificatiewedstrijden tweede in het klassement stond. Wat wel door ging was het kitesurfen. Mark verwisselde dit jaar zijn set F-one Bandits voor Crazyfly kites en de sprongen worden steeds hoger en ingewikkelder.
Dit bericht bekijken op Instagram
Tussendoor helpt Mark samen met Hank om Aafke het laatste stapje naar zelfstandig kiten te zetten. Zij nam de oude F-One Bandits (9 en 12 m. van 2016) over van Mark. Ondertussen werkt Mark met veel plezier en waardering bij Accel waar inmiddels het ontwerp voor een testopstelling uit zijn afstudeerproject wordt gerealiseerd. Half december kreeg hij een vaste aanstelling en een leuke opslag. Overigens is Mark sinds begin dit jaar weer vrijgezel, dus dames…..!
Arianna
We hebben nog steeds regelmatig contact met onze Italiaanse bonusdochter. Ze is dit jaar afgestudeerd in de biotechnologie en is aan een vervolgstudie in Bologna begonnen.
https://www.instagram.com/p/CCx0ikaDCB8hnZuwJO-gDiRk6i278jQcUadSP80/
De laatste keer dat we Arianna zagen was rond kerst 2019 op de Stubaigletscher maar er komen weer betere tijden. Het is overigens verbluffend hoe goed Arianna nog steeds Nederlands spreekt.
Aafke
Sinds corona in Nederland een dagelijks terugkerend onderwerp werd, werkt Aafke thuis. In de zomer gebruikte ze daarvoor Hank’s werkplek in de kamer die zoveel jaar geleden we op onze garage bouwden. Nu het na de zomer kouder wordt, hebben we Mark’s oude slaapkamer omgebouwd tot thuiswerkplek. Deze is comfortabeler en energiezuiniger dan de kamer op de garage. Via BVA-veilingen wonnen we tegen aantrekkelijke kosten een elektrisch hoog-laag bureau, een mooi kantoorkastje en een bijpassend ladenblok. Ook wonnen we op een andere veiling een mooi schilderij voor aan de muur. Van het werk mocht Aafke een goede bureaustoel meenemen en kreeg ze een extra monitor. Later boden we weer op BVA op een doos met redelijk onbekende inhoud maar in ieder geval met één of twee JABRA Evolve 65 headsets. Deze gok pakte goed uit. Behalve dat Aafke en Anke nu zo’n mooie headset hebben, konden we de nodige andere mensen er voor een nette prijs blij maken en zo kwamen we zelfs op een beetje winst te staan. Aafke werkt nu lekker thuis en Hank verzorgt haar goed met koffie lunch, avondeten en wat extra huishoudelijke taken. Ze krijgt in principe elke zondag ontbijt op bed met verse croissantjes, een eitje, thee en jus.
Verder gaat ze heel aardig met kitesurfen en is het nog maar een kleine stap naar vol vertrouwen zelfstandig tussen anderen varen.
Hank
Nadat Hank vorig jaar ontdekte wat de diepere oorzaak is dat hij zich in banen en functies steeds weer begint te ergeren en vervelen, heeft hij een coachingtraject gevolgd over de valkuilen en de kansen van hoogbegaafdheid. Hij wil nu erg graag met vernieuwde inzichten een bijzondere betekenis brengen in organisaties maar herkent in de meeste aangeboden functies denkbeelden die hem niet de ruimte gaan geven die hij nodig is om uit de verf te komen. Hij kiest niet voor functies waarin een volgende beschadiging bij voorbaat ligt besloten en we accepteren dat lekkerder in je vel zitten belangrijker is dan een extra inkomen, al zouden we het graag anders zien. Omdat Hank zich is gaan realiseren dat precies hetgeen hij bij uitstek graag wil brengen, niet gevraagd lijkt te worden, heeft hij ergens in oktober besloten om hier dan maar een punt achter te zetten. Door niet vast te houden aan het verleden, ontstaat er ruimte voor nieuw kansen in de toekomst. De website is aangepast. LinkedIn is verwijderd. Eerst lucht, dan weer verder. Hank heeft dit jaar echter niet stil gezeten. Hij is enorm druk geweest om in het bedrijf in Giethoorn alle restpartijen, voorraad en inventaris een voor pa zo respectvol mogelijke bestemming te geven. Sommige dingen zijn verkocht, andere dingen weg gegeven al dan niet tegen een donatie voor ons Alpe d’HuZes team Climb4Hope gaat Harder. En helaas moesten sommige dingen de container in. Daarnaast hebben wij steeds gezorgd dat de benzine- en dieselpompen steeds op de adviesprijzen van Avia stonden en dat de website steeds up to date was voor de betreffende openingstijden en opruimingen. Daarnaast gaat Hank steeds lekkerder met kitesurfen en begint hij na aanmoediging van Mark zelfs al een beetje te springen.
Dit bericht bekijken op Instagram
Geld dat we door het thuiswerken niet hoefden te besteden aan diesel, werd voor een deel gestoken in een nieuw board, een nieuw wetsuit en een winterset met neopreen schoenen, handschoenen en cap. Verder zoekt Hank wat extra uitdaging in fotografie.
Corona
Ergens begin februari werden we al wat zenuwachtig over wat ons te wachten stond en toen corona Nederland letterlijk in z’n grip kreeg, werden we er op momenten letterlijk misselijk van. Ook omdat je er nog zo weinig van wist, voelde de dreiging extra groot. We hadden de beelden van de Italiaanse ziekenhuizen gezien, Hank heeft astma net als Anke en die zit in IJsland, Mark is de astma uit z’n jeugd te boven maar je weet niet wat dit voor het virus betekent en onze ouders zijn al een dagje ouder. In de eerste periode was ons huis onze veilige vesting. Aafke werkte al vanaf het begin thuis, we lieten de boodschappen bezorgen en als Mark met de racefiets langs kwam dan dronken we een glas in de tuin. Uit verveling is er het nodige in en rond huis opgeknapt maar dat Hank bij het snoeien van de aardbeienplanten ergens in maart een vingertop afknipte, hielp niet echt. Later werd het iets relaxter. Mark kwam gewoon logeren als dat zo uit kwam en we deden gewoon weer zelf de boodschappen maar wel op rustige tijden en alleen. In de sauna, het theater of winkelcentra kwamen we niet meer. Uit bescherming voor onze ouders en onszelf mijden we alle drukte en houden we onze bubbel klein. Geen sauna, geen theater, geen vrienden en bekenden op bezoek of een gezellige avond bij hen, niet even de stad in tenzij heel gericht voor die ene boodschap op een rustig moment…
Vooral Hank die in zijn werk en in zijn denken altijd op zoek is naar logica, samenhang en consistentie was (is) de Nederlandse corona-aanpak een voortdurende bron van ergernis. Omdat we het luchtvaartdossier vanwege de dreiging van Lelystad Airport vrij intensief volgen, herkennen we patronen en belangen van de luchtvaarlobby tot in de aanpak van corona. En dat terwijl we al ruim voor de zomer voorspelden dat het besmettingsgevaar in vliegtuigen en op vliegvelden en de ongehinderde import van het virus op Schiphol een grote rol zouden spelen bij het verloop van corona in Nederland. We misten in Nederland een consistente aanpak van corona vanuit visie en strategie, los van verborgen (politieke) belangen en zagen via Anke hoe de aanpak in IJsland een stuk logischer was, wat ook weer een positief effect had op de betrouwbaarheid van de overheid en het draagvlak van de maatregelen. Wij hebben vooral onze eigen verantwoordelijkheid genomen. Gingen niet naar Ikea, Intratuin, winkelcentrum , sauna, theater of met het vliegtuig maar telden ook niet met hoeveel we in huis waren als dat toevallig even samen viel bij het opruimen in Giethoorn. Van ons mag dat vaccin er snel komen en dan hopen we dat alles snel weer wat normaler wordt.
Overige bezigheden
We hadden dit jaar aanvankelijk gedacht om in maart nog naar de wintersport te gaan. Omdat vorig jaar ineens bleek dat we rond kerst samen met de kinderen konden, hadden we toen de skivakantie maar naar voren gehaald. Achteraf bleek dat maar goed want vanwege corona was skiën in maart niet mogelijk geweest. We hebben nu onder het voorbehoud van corona weer bij Christa in Steinach gereserveerd voor februari en hopen dat dit door kan gaan. We vinden het corona gezien veiliger om samen in de auto dan met honderden vreemden in het vliegtuig te reizen en als ze het rond de skipiste goed hebben geregeld…. Naar de supermarkt moeten we thuis ook, koken doen we we zelf wel en met aprés ski hebben we nooit wat gehad.
Sowieso maakt corona het er allemaal niet leuker op. We hebben gelukkig een goed huwelijk, een fijn huis met lekkere tuin en jacuzzi, een boot en we wonen in een gebied met alle ruimte. Maar ook wij missen het contact met anderen, Aafke haar schaatsen, het spontaan ergens op bezoek gaan, als supporter naar een wedstrijd van Mark gaan. We maken ons zorgen om de eenzaamheid van ouderen maar ook om de jeugd. Sommigen hebben extra moeite om met deze situatie om te gaan en ook in onze nabije omgeving zagen we, al dan niet door corona, gebeuren dat sommige mensen het moeilijk hebben.
In het begin van de zomer zijn we op een avond naar Zandvoort gereden en een week later hebben we een hotelletje in Hillegom geboekt om bij Noordwijk naar het strand te gaan en zeevonk te beleven. We kenden het nog niet en vonden de blauw oplichtende golven een prachtig gezicht! En we fotografeerden midden in de nacht de sterrenhemel met komeet Neowise.
Dit bericht bekijken op Instagram
Aafke moest daarna in de zomer wat dagen opnemen en die bleken precies tijdens de hittegolf te vallen. We probeerden elke ochtend iets actiefs dan wel nuttigs te doen (fietsen – huishouden) en gingen daarna elke middag op de Beulaker voor anker. Heerlijk luieren in de schaduw van de biminitop en af en toe overboord springen voor wat extra verfrissing. Yerke vond het helemaal prima. Verder hebben we wat mooie routes in de Kop van Overijssel gevaren en zo is onze heerlijke boot weer goed gebruikt. Eén vaartochtje met meerdere boten stond helemaal in het teken van pa. Aan waterskiën zijn we dit jaar zelf niet toe gekomen. ’s Avonds duiken we nog steeds vaak onze jacuzzi in. Naar drukkere plekken waar we niet strikt noodzakelijk moeten zijn, gaan we niet. Met het oog op onze ouders, Hank’s astma en omdat we liever deel van de oplossingen dan van het probleem zijn, houden we onze bubbel klein.
Na het overlijden van pa kwamen we in de werkplaats de Solex van oom Koop, de broer van Hank’s opa, nog tegen. Deze heeft Hank nog iets opgeknapt en hebben we bij de RDW in Groningen laten keuren voor een kenteken. Eenmaal verzekerd, mochten we er officieel mee op de openbare weg. Maar één Solex is geen Solex. Omstebeurt een rondje rijden is niet zoveel aan. Dus kregen we van Aafke’s broer Cornelis één van zijn oude Solexen. Daar zat iets meer werk in maar ook die is inmiddels door de RDW goedgekeurd en voorzien van kenteken en verzekering. Het eerste rondje samen hebben we er al op zitten.
Dit bericht bekijken op Instagram
Aan het eind van het jaar vonden we dat we er toch nog even tussenuit mochten. Hank was nog nooit op Texel geweest en die overtocht mag (moet) je in de eigen auto blijven zitten. De eerste dag op Texel werden de corona maatregelen verscherpt. Maar wij zaten prima in ons eigen bungalowtje en op het strand en in de duinen was het vrijwel uitgestorven.
We hebben gewandeld en een dag gefietst. De eigen fietsen waren mee. Yerke vond het prachtig om over het strand te rennen en Hank maakte een paar echt mooie foto’s.
Helaas bleven de kitespots leeg en alleen het voor ons vreemde water van Noord- en Waddenzee op gaan, leek ons geen goed idee. We hebben samen een heerlijk midweekje uit gehad. Eigen land is ook mooi.
Heit en mem
Ook de ouders in Franeker worden een dagje ouder. We komen er regelmatig. Heit doet het met de ziekte van Kahler al jaren beter dan gehoopt maar dit jaar werd het toch ineens een stuk minder. Verzakkende rugwervels zorgden vanaf begin augustus voor hevige pijn en het duurde nogal even voor alle diagnoses gesteld waren en de zorg op orde was. Inmiddels staat er een bed in de kamer en hij zal zich moeten dwingen om geen klusjes in en rond huis te gaan doen op dagen dat het beter gaat. De hele situatie leverde ook voor mem de nodige stress op en daar kreeg zij zelfs fysiek last van. Gelukkig lijkt het zorgnetwerk zich nu rond hen te sluiten en dat dan mede dankzij de geweldige coördinerende rol die schoonzus Ingrid hierin gespeeld heeft. We hopen dat het lukt om heit en mem nog lange tijd fijn samen in eigen huis te laten wonen.
Ma
Tot slot nog even over ma. Zij heeft het dit jaar flink voor de kiezen gehad. Van de diagnose tot de zorg en het afscheid van haar man. En dan alles wat er bij komt kijken om de zaak nog even voort te zetten en af te ronden. Administratie, notaris, makelaar en gedoe met de ING die fout op fout stapelt waardoor belangrijke overschrijvingen niet verwerkt werden. We hebben allemaal op onze eigen manier ons best gedaan om haar te helpen bij dit alles. Als we een prakkie over hadden, dan ging dat naar Giethoorn. Hank was er vaak ’s ochtends zodat ma even de boel de boel kon laten om een rondje te fietsen. We hopen dat ze met de verkoop van het bedrijf en woning in december de rust krijgt om een punt te zetten en verder te gaan met een nieuwe fase in van haar leven. Ze mag nog een tijdje in het huis blijven wonen zodat ze in alle rust uit kan kijken naar andere woonruimte. Wat we voor 2020 ook nog willen noemen is het verlies van Oom Jan, die met ma’s zus tante Ida getrouwd was. Triest dat door corona in de eindfase van zijn leven zoveel afzondering en verwarring ontstond. De uitvaart hebben we online gezien.
* Klik op de kaart voor een vergroting *
En zo gaat weer een jaar ten einde. We gaan ons 2020 herinneren als een hectisch jaar met het nodige verdriet maar vooral ook heel veel dankbaarheid. Dat we gezond zijn. Dat Mark en Anke het goed doen. Dat we lekker kunnen varen en kitesurfen en skiën komt ook wel weer. Dat we op zo’n mooie manier pa konden begeleiden en afscheid konden nemen en dat het met heit en mem ook weer wat op orde lijkt. Onze traditionele kerstkaart vol foto’s uit het afgelopen jaar versturen we sinds vorig jaar alleen nog naar de oudere generatie, broers en zussen en de families in Texas en Canada. Voor alle anderen staat ‘ie hier digitaal. Door er op te klikken en daarna in Flickr te vergroten, is die beter te bekijken. We hopen dat 2021 een jaar wordt waarin de wereld weer wat terug keert naar het normale en dat we nog veel mooie momenten mogen beleven waarvoor we dankbaar kunnen zijn. Dat wensen we iedereen toe!