Nadat we eind 2014 halsoverkop naar Texas vertrokken, was het niet de bedoeling om snel weer naar Amerika te gaan. Maar toen kwam daar de uitnodiging voor de 30-jarige reünie van de Class of ’86 van George West Highschool en bleek dat een week of twee later Jayson en Lindsey zouden trouwen. Dus besloten we toch weer opnieuw die kant op te gaan, maar dan wilden we ook graag de familie Bosman ontmoeten, waar Anke in 2014/15 als AFS uitwisselingsstudent deel van is gaan uitmaken. Toen we vroegen of dat schikte, en of dat dan het beste voor de reünie, na de bruiloft of er tussenin zou kunnen, bleek dat een week voor de reünie Anke’s gastzus Leah met Eric zou trouwen. We werden hier ook voor uitgenodigd, dus boekten we de vluchten voor een lange vakantie.
Donderdag 16 juni
Op 16 juni bracht Anke ons mooi op tijd naar Schiphol vanwaar we met United Airlines naar Chicago vlogen. Op advies van Anke waren we links gaan zitten voor een mooi uitzicht op de Skyline van de Windy City, maar bij het landen was het bewolkt dus daar hebben we helaas niks van gezien. Omdat we op onze huidige paspoorten al eerder met een ESTA Amerika hadden bezocht, hoefden we niet in de rij bij Immigrations maar konden we langs een zelfscanner en snel naar de bagageband. De koffers kwamen snel. In de aankomsthal belden we Rebecca; een goede vriendin van de Bosman’s die op dat moment ook bij hen in huis woonde.
Vervolgens reden we met Rebecca een uur of 7 noordwaarts op weg naar Hayward, Wisconsin waar de familie Bosman een mooi vakantiehuis aan Grindstone Lake heeft. Onderweg gezellig gepraat, even gestopt voor een burger en veel om ons heen gekeken. Roberta had ook onze Amerikaanse SIM_card in de auto liggen, dus hadden we vanaf dat moment ook internet. Onderweg was het heel anders dan Texas. Echt de Amerikaanse Mid-West met karakteristieke bouwstijl van boerderijen. Uiteindelijk kwamen we op onze bestemming aan en maakten we kennis met Anke’s Amerikaanse familie. Geweldig aardige mensen en we zijn blij dat Anke juist hen heeft getroffen tijdens haar AFS jaar. We zwommen nog even in het meer met prachtig helder water en na zo’n heel lange dag was het ondanks jetlag vrij makkelijk om in slaap te komen.
Vrijdag 17 juni
De dag begon met een duik in Grindstone Lake en daarna hebben we geholpen met de voorbereidingen op de bruiloft. Dat betekende stoelen klaarzetten en twee tenten opzetten. Het was mooi weer dus we kregen het lekker warm. Op één of andere manier waren wij vrij doortastend bij het opzetten van de tenten en er werd gevraagd of Hank toevallig ingenieur was. Dat is inderdaad correct, maar had er weinig mee te maken. Uiteindelijk stond alles op de plek en was het tijd voor de “rehearsal”. Zoals we later ook in Texas zouden ervaren, trouwen ze in Amerika (vaak?) over twee dagen. De eerste dag wordt alles geoefend en is er daarna het rehearsal dinner. De dag daarna gaat het dan echt gebeuren: de trouwerij en een feestje.
Tussendoor gingen wij nog even Hayward in. Terwijl de Bosman dames hun nagels en dergelijke lieten doen voor de bruiloft, bezochten wij het musky festival in Hayward. Deze dagen staat alles in het teken van Amerikaanse snoeken vangen en is er ook van alles te doen in Hayward. We liepen over een soort braderie in een leuke winkelstraat. Gek genoeg vroeg een standhouder na een praatje ineens of we soms uit Zuid-Texas kwamen….! We kochten allebei in een grote winkel vol T-shirts een shirt van Hayward en een soort poeder waarmee je van wijn een soort slush-ijs kon maken. We zagen ook nog mooi gepoedercoat ijzersnijwerk maar het moet allemaal mee op het vliegtuig dus dat hebben we laten hangen. Wel oefende Hank hoe snel hij een baseball op een doel kon gooien. Dat ging redelijk goed leek het, maar daarna kwam er een jochie dat nog wat harder gooide. Ach, wij zijn beter in pootje over…
Toen de dames Bosman klaar waren, reden we weer mee terug naar het vakantiehuis aan Grindstone Lake. Inmiddels hadden we ook de ouders van Eric Cepuran (de bruidegom en langebaancoach van de Amerikaanse junioren) ontmoet en met hen zijn we opnieuw naar Hayward gereden voor nieuwe wielerschoenen voor hun andere zoon Ethan. Daarna hebben ze ons afgezet bij een watersportwinkel waar we ons in Hewitt Boatlifts hebben verdiept. We zouden hiermee voor onze boot een heel stuk voordeliger uit zijn dan met wat er in Nederland te koop is. Later maar eens een keer bekijken wat er mogelijk is. We liepen vervolgens naar het hotel waar de Cepuran’s verbleven waarbij we onderweg nog een hert in het water zagen staan. Even later waren zij klaar voor de rehearsal en reden we weer mee naar Grindstone Lake.
De rehearsal verliep vlotjes en zo kregen we ook alvast een idee hoe het de volgende dag zou gaan. Daarna gingen we met de ouders van Becky mee richting Hayward, waar we bij Coop’s Pizza de rehearsal dinner hadden. Dat smaakte prima en na afloop reden we met Micah en Becky terug.
Zaterdag 18 juni
De dag van de bruiloft begon met zwemmen in Grindstone Lake. Daarna legden we de laatste hand aan de voorbereidingen. De tafels werden mooi opgemaakt en we zetten met losse tegels de dansvloer in elkaar. Becky had gedroomd dat er een beer op de bruiloft zou komen en Micah had de dag ervoor nog een beer zien lopen dus ze hadden op één tafel een beeldje van een beer gezet. Voor de onverwachte gasten. Voor de tafelschikking hadden ze kiezels uit het meer met gouden pen beschreven en zo vonden wij onze namen op een tafel die we deelden met wat mensen uit de schaatswereld.
Het was een mooie trouwerij aan het meer. Hank heeft ook nog flink wat foto’s gemaakt. Het was leuk om allemaal mensen te ontmoeten die Anke kenden, vooral van het schaatsen. Hannah en Ethan deden een hilarische speech. Tessa ook, en er was een goede barbecue. De barbecue van Eric is van het formaat flinke aanhangwagen en het smaakte prima. Er werden wat spelletjes gedaan en er werd wat gedanst. Je kon zelf bier tappen maar we hebben het bescheiden gehouden. Na wederom een mooie zonsondergang boven Grindstone Lake en wat napraten, gingen we naar bed.
Zondag 19 juni
’s Ochtends begonnen we mooi op tijd met het afbreken van de tenten en de dansvloer en het opruimen van tafels, stoelen, etc. Toen twee zware aluminium palen niet uit elkaar wilden en Hank wat extra kracht zette met de vinger op het knopje dat je moest indrukken, schoten ze ineens uit elkaar en was hij het vingertopje kwijt. Balen maar gelukkig verder niet veel last van gehad en met een paar dagen pleisters was ook dat weer achter de rug.
Na de voorbereidingen zijn wij nog even met de Canadese kano op stap geweest. We gingen over Grindstone Lake via een doorgang naar een ander meer maar daar stond vol de wind op dus keerden we weer om. Onderweg zagen we een American Eagle vliegen, dus daarna was Hank er op gespitst om deze goed op de foto te krijgen.
Deze dag gingen we ook op de Seadoo het meer op. Deze jetski was begrenst op 70 MpH (ca. 100 KmH) en dat is ook hard genoeg. Aafke vond het te hard. We maakten ook foto’s van visarenden en American Eagles. Tegen schemer stapten we met Micah, Hannah en Ethan in de boot om te vissen. We vingen er allemaal wel een paar. Toen het donkerder werd en er ook onweer naderde zijn we naar binnen gegaan en uiteindelijk ook naar bed.
Maandag 20 juni
Deze dag zijn we met Becky op pad gegaan naar Duluth, Minnesota. Op de heenweg kwamen we nog langs de outlet van Jack Links waar we flink wat beef jerkey kochten. Daarover later meer. We bezochten Enger Tower en de Peace Bell en gingen daarna door naar Lester Park waar je vanaf hoge rotsen bij een waterval in een diepe poel kunt springen. Dat hebben we natuurlijk ook even gedaan.
Vervolgens hebben we nog even bij wat winkels gekeken. In Minnesota betaal je geen tax over kleding dus het was de moeite waard om juist hier even te shoppen. We kochten een paar Under Armour T-shirts en beide een paar Under Armour sportschoenen. Daarna gingen we eten bij Panera Bread. Dat moest van Anke en we appten even met haar om te weten wat we moesten bestellen. We keken daarna ook nog even bij de brug en een maritiem museum over the Great Lakes. We spraken er ook iemand die jaren in Nederland gewerkt had. Interessant om ineens het belang van deze meren voor de USA te beseffen. Er kwam ook juist een enorm schip door de brug om Lake Superior op te varen.
Hierna reden we weer richting Hayward. We kochten onderweg nog iets tegen muggebulten en een pakje pleisters voor de vingertop van Hank. De volgende dag zouden we naar Bayfield gaan en zou Micah ook mee. We hadden op internet een boottocht in die buurt naar de Seacaves gevonden en deze voor ons allemaal geboekt. Als bedankje voor de gastvrijheid en als een leuke belevenis samen.
Dinsdag 21 juni
’s Ochtends eerst wat foto’s van American Eagles en visarenden bij het vakantiehuis aan Frndstone Lake gemaakt. We vertrokken daarna mooi op tijd richting Bayfield. Een leuk plekje aan Lake Superior. Onderweg stopten we eerst bij een mooie oude Mid-West schuur bij Hayward en daarna nog even bij een bezoekerscentrum en een antiekmarkt. Daar ontdekten we ook dat er een rat (?) in de velg van de auto hing. Raar gezicht. RIP.
We bezochten een bezoekerscentrum, wandelden een stukje door Bayfield en lunchten op een dakterras met uitzicht over Lake Superior. Daarna gingen we naar Cornucopia waar we bij Good Earth Outfitters een boattour langs de Seacaves hadden geboekt. Na een hele veiligheidsinstructie (echt Amerikaans) voeren we naar een stuk kust vol door de golven uitgeslepen rode rotsformaties. Een mooie belevenis. Terug haalden we nog even wat verse vis op de kleine afslag van het haventje en stonden we nog even tot de knieën in het ijskoude Lake Superior.
Op de terugweg zagen we een nest met visarenden en een American Eagle in een weiland die we nog mooi op de foto kregen. Daarna gingen we onze spullen inpakken want de volgende dag zouden we met Micah richting hun huis in Oak Brook vertrekken.
Woensdag 22 juni
Nadat we eerst nog een mooie specht achter het vakantiehuis op de foto zetten, vertrokken we mooi op tijd. In de pickup met ook een racefiets achterop. We kozen een route die ons langs Amish zou voeren, maar zagen in die buurt niet echt het soort koetsjes waarop we hadden gehoopt. Desondanks een mooie route waar Aafke ons even een stukje terug liet rijden maar de beren die ze zag, bleken kalkoenen.
We stopten onderweg nog even bij een restaurant dat Rebecca ons op de heenweg had aanbevolen omdat ze daar prima burgers hadden en passeerden een bord dat aan gaf dat we halverwege de Noordpool en de evenaar zaten. Een paar uur later naderden we Chicago. We reden eerst nog even langs Willowbrook Highschool om te zien waar Anke een jaar naar school was geweest en daarna door naar het huis van de familie Bosman in Oak Brook.
Een prachtige, grote woning met ruimte tuin eromheen en aan een beekje. We kregen een kamer in de basement en Hank maakte vast backups van alle foto’s tot nu toe van de camera naar USB stick. Die avond gingen we eten bij Portillo’s: Anke’s favoriet. Het eten was er prima. We fietsen heen en weer terug en zagen op die manier ook iets van de omgeving.
Donderdag 23 juni
We vroegen ons ineens af waar de beef jerkey van de Jack Links outlet was gebleven. We belden naar Becky om uit te kijken en uiteindelijk bleek dat er bij het opruimen van de kamer in Hayward afval in het plastic tasje met de beef jerkey was gestopt, en dat daardoor deze tas bij de vuilnis was gegaan. Die was inmiddels weggebracht dus zo heb je $50 aan beef jerkey en zo heb je niks….
Van Anke hadden we inmiddels een routebeschrijving van Chicago gekregen met alle bezienswaardigheden tot en met waar je naar de wc kon en welke popcorn je bij Garret’s moest bestellen. Micah bracht ons naar het treinstation van Elmhurst waar we een 10-rittenkaart kochten. Even later stapten we in een grote zilverkleurige dubbeldekker trein. Heel apart. Onderin zat je gewoon op bankjes en zat je door een opening over de lengte van de hele coupé te kijken naar de voeten van de mensen die daar op een rij met hun rug tegen de zijkant van de trein zaten.
De wolken hingen laag in Chicago dus het bovenste van de wolkenkrabbers zag je niet. We besloten om eerst in de watertaxi te gaan en kochten hier een dagkaart. De watertaxi stopte vlakbij de Trump building. Daarna liepen we richting de Navy Pier. Hier was nog weinig loos. Je kon er nog geen kop koffie drinken. Je zag de skyline van Chicago in de wolken verdwijnen. We besloten dus eerst maar wat dingen op de begane grond te doen. We liepen eerst langs Buckingham Fountain (bekend van de intro van Married with children) vandaar dat Hank even in een Al Bundy pose op de foto moest.
Daarna liepen we door naar The Bean. Ondertussen werd het langzaam iets helderder. Aafke kocht een pet van de Blackhawks en daar vroegen we waar je deep dish pizza kon eten. Dat bleek net om de hoek aan de achterkant van hun block te zijn dus zaten we even later bij Giordano’s. We bestelden een deep dish pizza met kip en bbq saus. Het duurde zo’n drie kwartier om te maken (het was binnen geweldig druk en je heb ook tijd nodig voor het bakken van zo’n pizza) maar hij smaakte prima en we waren blij dat we geen grotere hadden besteld.
Daarna liepen we door richting Hancock Observatory. Onderweg bezochten we op dringend advies van Anke een enorme snoepwinkel en kwamen we langs de Under Armour store waar Hank nog een mooi Chicago T-shirt kocht. Ook kocht hij een paar zwarte UA sportschoenen want het paar dat hij eerder in Duluth had gekocht, bleek toch te klein als je de sokken aan deed, ondanks dat de vermelde maat juist leek te zijn. Gelukkig pasten die Mark later goed. Inmiddels was het helder geworden dus gingen we Hancock tower op waar je op één van de bovenste verdiepingen helemaal rondom uit kon kijken.
We hadden een prachtig uitzicht en Aafke deed ook The Tilt. Dan ga je tegen een glazen wand aan leunen die dan naar buiten helt, waardoor je dus naar buiten komt te hangen. Hank deed het niet. “Dat werd te duur” (hij heeft het niet zo op hoogtes).
Na deze tower liepen we weer terug. Onderweg keken we nog even in de Hershey winkel (Aafke’s oom uit Canada heeft altijd bij Hershey gewerkt). Daarna hebben we weer bij de Navy Pier gekeken waar het inmiddels wat drukker was. Bij Bubba Gump kocht Hank nog een leuk T-shirt en daarna gingen we weer in de watertaxi. Omdat we de volgende dag vroeg moesten vliegen, hebben we het niet te laat gemaakt in Chicago. Micah pikte ons weer op bij Elmhurst Station en terug in Oak Brook gingen we inpakken voor Texas. Een deel van onze spullen lieten we in onze kamer liggen omdat we toch weer terug zouden komen. Aafke had deze dag in Chicago trouwens op Strava opgenomen. We hebben onderweg bijgehouden hoe ver de watertaxi was en met aftrek van deze ritjes hebben we deze dag 27 km. gelopen!
We hadden het idee om ’s avonds nog naar een ijshockeywedstrijd te gaan waar een paar van de Bosman’s zouden spelen maar het begon heel hard te regenen. Toen we net met Micah onderweg waren en al flinke plassen door moesten terwijl de radio waarschuwde dat je thuis moest blijven, hebben we rechtsomkeert gemaakt.
Vrijdag 24 juni
Micah bracht ons al vroeg naar het vliegveld. Even later zaten we op een Delta vlucht naar Atlanta. Deze vertrok te laat, wat ons met het oog op de korte overstaptijd licht nerveus maakte. Onderweg speelde Hank een soort kenniskwis op het entertainment systeem van het vliegtuig en ondanks dat sommige vragen te typisch Amerikaans waren, stond hij aan het eind van de vlucht vier keer in de Top 10 van de highscores. Overigens hadden we bij het opstijgen door het raampje aan de andere kant met de telelens een mooi uitzicht op Chicago tegen de opkomende zon in Lake Michican.
In Atlanta bleken we bij de gate hetzelfde vliegtuig weer in te moeten voor San Antonio dus dat was lekker makkelijk. Bij de bagageband ontmoetten we Jeri die met een andere, iets eerder vlucht vanuit Atlanta was gekomen. Zo goed om haar weer te zien! Onze koffers kwamen vlot en Hank had zich bij Alamo car rent al voor de bij Sandra Boer van de Travelclub Giethoorn geboekte auto gemeld, waarna we met een shuttlebus naar de autoverhuur gingen. Eerst was het daar wat onduidelijk waar of bij wie we ons moesten melden maar toe was daar toch ineens een knalrode vierdeurs Chevrolet Cruze. De weg vinden richting Corpus was makkelijk en eenmaal en route werd ook ontdekt hoe de cruisecontrol werkte.
Net voor de afslag naar George West was er nog wat vertraging door wegwerk. We zagen grote pickups via de berm naar de parallelweg rijden, maar dat hebben we met deze auto toch maar niet gedaan. Uiteindelijk reden we Terry Street in en ontmoetten we ook Jamye weer. Sisters reunited!
’s Middags reden wij en Jeri nog even naar het huis aan de Nueces River waar we Lindsey troffen die net weg zou gaan voor een vrijgezellenfeestje. Zoveel herinneringen op deze mooie plek aan de rivier, maar toch was het anders. Toen Norma er nog was, was het echt een thuis; nu JAyson en Lindsey er woonden waren we even welkom, maar voelde het anders dan vroeger. Iets meer als visite.
Op de terugweg deden we boodschappen in George West wat we eigenlijk opvallend duur vonden. We kookten zelf en Jeri had lekker Guacamole gemaakt. Het pak blikjes bier bleken mini-blikjes te zijn. Everything is bigger in Texas, maar deze dus net even niet 🙂 . Kim en Jasin kwamen ook nog even langs. Ze waren beiden flink afgevallen, dankzij een gastric bypass. We sliepen in Norma’s vroegere slaapkamer. De foto van Anke als pupilletje op de shorttrackbaan stond nog op het kastje. Lindsey kwam nog een topdek matrasje en nieuw beddegoed brengen. De internet dekking van T-mobile in dit deel van George West was zeer matig. Net Wanneperveen.
Zaterdag 25 juni
De dag van de reünie van 30 jaar Class of 1986 van George West Highschool. We reden eerst naar de inmiddels vernieuwde Highschool waar we een rondleiding kregen. Buiten werden de eerste groepsfoto’s al gemaakt. Hook ‘em horns!
’s Avonds reden we achter Missie en Aubrey aan naar het Collosseum. Een ruime hal die feitelijk wat aan de grote kant was voor het gezelschap, maar gezelligheid moet je uiteraard zelf maken. Er was een prima buffet, er werd een taart aangesneden en een diskjockey verzorgde de muziek. in de hoek stond een foto-wand met verschillende attributen om je foto aan te kleden. Er werden wat T-shirts uitgedeeld, o.a. voor degene die het verst had gereisd voor de reünie, en dat was uiteraard Aafke. Op de tafels stonden wat foto’s van het highschool jaar en Aafke kon die met haarzelf na afloop mee naar huis nemen.
Je kon icetea pakken of frisdrank of bier kopen. Sterke drank moest je zelf meenemen en zo hadden sommigen een papieren zak met fles op tafel staan. Een bijzondere gewaarwording voor ons. Maraschino kersen in drank waren ook lekker. Aafke was de BOB. Aan het einde van de avond deden ze ook een soort linedance in een rondje. Toen wist Aafke het weer: Aan de buitenkant moet je het snelste lopen. Deze avond heeft Aafke oude klasgenoten na heel lang weer gesproken en Hank ze ontmoet. Uiteindelijk ging iedereen weer op huis aan.
Zondag 26 juni
We hadden tijdens ons vorige bezoek van Missie (oud-klasgenote van Aafke en buurvrouw van Norma in Terry Street) gehoord dat zij en haar man Aubrey altijd naar de cowboy church gingen. Hoewel wij niet religieus zijn, wilden we dat wel eens meemaken dus reden we deze ochtend samen met Jeri achter Missie aan naar de Brush Country Cowboychurch. Aubrey speelde er in de band, dus hij was er al. We parkeerden onze huurauto tussen de dikke pickups. Binnen werden we hartelijk ontvangen. De ouders van Missie waren er ook. We gingen samen met hen aan een tafel achterin zitten. Je kon donuts pakken en (ice)tea of koffie inschenken. De kerk werd steeds voller. Je zag veel cowboyhoeden en mensen liepen rond om een praatje te maken.
Er waren zelfs mensen die hun hond mee namen naar de kerk. De band met Aubrey speelden vlotte country muziek en de dominee (Pastor Pat) liep rond en maakte met iedereen een persoonlijk praatje. Zo ook met ons en Aafke gaf hem een paar houten klompjes waarvan we er een heel aantal als aardigheidjes hadden meegenomen. Toen de dienst begon en de hele kerk voor een 80-jarige had gezongen, werden wij ook nog genoemd als bezoeker vanuit het verre Nederland en kregen we een heel applaus. We kregen elk ook een kleine cowboybijbel. We hadden er bij binnenkomst ook al één gekregen dus we hebben er ook ééntje aan Becky en bij thuiskomst aan buurman Willem gegeven.
De dienst begon ook met het bidden voor mensen die op een lijstje stonden. Mensen kunnen briefjes inleveren voor wie gebeden moeten worden. Politie-, brandweer-, ambulance- en meldkamerpersoneel zit er standaard bij.Ondanks dat wij niet gelovig zijn, had Pastor Pat een mooie preek over de fundamenten van je huis; de waarden in je leven. Dat sprak ons wel aan, alleen doen wij dat zonder bijbel. Na afloop werd er nog iets gezegd over de Rodeo in Sinton dus deden we daar nog even navraag naar. Omdat we toch verder geen plannen hadden, zijn we hier na afloop van de dienst heen gereden. Met onderweg lekkere stukjes gedroogde ananas waarvan we in de kerk een zakje mee hadden gekregen.
Het was even zoeken naar de Fairgrounds van San Patricio maar met Sygic op het dashboard en een beetje hulp van Google kwamen we bij de rodeo aan. Voor het eerst in al die jaren Texas zag Hank een echte rodeo. Het was de jeugd deze keer, maar niet minder leuk en interessant. De moeten stevig gaan zitten en dan gaat het hek open. Het is dan zaak te blijven zitten tot de bel gaat en dan krijg je een score op tijd en op stijl. De stieren hebben een goed leven en worden in een lange trailer naar de rodeo gebracht. De oudere jongens hebben moeilijker stieren. Ook meer ervaren want die lopen bijna vanzelf weer naar de uitgang als de rijder er af ligt. Andere moesten met lasso door drie cowboys gevangen worden.
Na de rodeo gingen we even op bezoek bij Ryan en Joey. Zij had net een nieuw pistool voor haar verjaardag gekregen. Het blijft Texas dus een heel andere wereld dan in Nederland. Je kunt best uitleggen wat anders is, maar een discussie over wapens in de USA is zinloos. Dat doen we dus ook niet. Dit jaar zijn we overigens niet aan schieten toe gekomen. We aten deze avond in Terry Street zelf gebakken pannenkoeken.
Maandag 27 juni
Deze dag gingen we een paar boodschapjes doen in Corpus en naar South Padre Island. Als eerste gingen we langs het kerkhof van George West. We reden met de auto het kerkhof over tot bij de graven van Norma, Gene en Bryan en die van Clasyon. We legden op beide graven een klein porseleinen klompje.
Daarna reden we naar Corpus en stopten eerst bij Cavenders (Boot City) om naar spijkerbroeken te kijken. Aafke vond een paar leuke spijkerboeken en -shorts en Hank een jeans van Cinch. Daarna reden we door naar Academy; altijd een leuke sportwinkel. We vonden nog een paar mooie Under Armour shirts voor een nette prijs en Anke kocht een paar voordelige sneakers met de Amerikaanse vlag er op. Hank kocht een LED Maglite voor 3 batterijen en voor de aardigheid een goedkope mini-drone. Hierna stopten we nog even kort bij de James Avery winkel. Aafke vond er een mooie zilveren hanger van een sanddollar en kreeg van Jeri een bedel voor haar armband met “special sister”. Ze vonden in de winkel eigenlijk de armband waaraan Aafke haar J.A. bedels heeft hangen mooier dan hun eigen.
Even later reden de SPID af richting Port Aransas. Daar kochten we in de beachshop een permit om met de auto op het strand te mogen en wat zonnebrand. Het water van de Golf van Mexico was weer heerlijk warm om te zwemmen terwijl om je heen de pelikanen omlaag doken om een visje te verschalken. Jeri vond op het strand mooie stukjes drijfhout waar ze creatieve plannen mee heeft.
We aten ergens (Moby Dick was helaas dicht) en hebben ons daarna geïnformeerd naar de mogelijkheden van zeevissen. Dat hadden we ook nog nooit gedaan in Texas en stond op aafke’s lijstje. Vervolgens gingen met de veerpont naar de andere kant. Hank wist tijdens de overtocht weer dolfijnen op de foto te krijgen. We reden richting Ingleside en bezochten de schoonvader van Jeri, mr. Davis en zijn vriendin Jill. Hen kennen we ook al vele jaren.
Na wat icetea en bijpraten reden we door richting Corpus. We stopten nog even onderaan de Harbor Bridge bij het Texas State Aquarium en de Lexington om wat foto’s van deze mooi kleurig verlichte brug te maken. Hierna reden we weer naar George West.
Dinsdag 28 juni
Een zus van Aafke’s gastvader Gene is met haar man verhuisd. Dus bezochten we Ida May en Jimmy in hun nieuwe huis. Onderweg gingen we in Beeville nog even langs de Wallmart waar we onder andere pilletjes tegen zeeziekte kochten en after sun. Daar heeft Hank nog even geholpen een TL balk in een bouwkeet op te hangen en daarna gingen we naar een Mexicaans restaurant waar we ook hun zoon Jimmy-Ray en zijn echtgenote troffen.
We aten een soort combi-menuutje met verschillende typisch Mexicaanse gerechten. Daarna gingen we door via een toeristische route. We reden langs Orange Grove waar we de beste denkbare beef jerkey kochten, en om Lake Corpus Christi weer richting George West.Onderweg belden we met Joey en Ryan en spraken we af voor het zeevissen.
Woensdag 29 juni
We waren al vaak in San Antonio maar hadden daar nog nooit de missions bezocht, behalve natuurlijk de Alamo in downtown San Antonio. Dat moest dus nu maar eens gebeuren. Als eerste bezochten we de Mission San José. Echt een heel mooie site en ook heel informatief om op hoofdlijnen een stukje Texaanse geschiedenis uitgelegd te krijgen in het bezoekerscentrum.
Daarna gingen we door naar de Mission Concepción. Deze was ook mooi, leek wel wat op de vorige maar was iets kleiner.
Hierna reden we door naar Boerne. Daar hadden we afgesproken met de ouders van Kathy; een AFS uitwisselingsstudente die twee jaar geleden een jaar in Wanneperveen woonde en regelmatig met ons ging fietsen. We ontmoetten hen bij hun thuis. We hadden voor Kathy speculaas meegenomen en de familie had voor ons nog een bidon staan waarmee je ook een verfrissende nevel kunt spuiten. Daarna gingen we eten bij de Dodging Duck Brewhaus. Het was een prima lunch met prettig gezelschap. Hank at een bison burger. Helaas kon Kathy er zelf niet bij zijn want die zat op dat moment voor een soort kort programma in Jordanië. Ook leuk.
Na de lunch moesten zij weer aan het werk en liepen wij door Boerne. Een leuk stadje met veel Duitse invloeden en artistieke winkeltjes. We kochten er alleen een kleine metalen barnstar die we nu op de deur van ons toilet thuis hebben hangen. Uiteindelijk stapten we weer in de auto en reden we terug richting San Antonio. Daar besloten we nog een laatste mission te bezoeken. De Mission Espada was wat lastig te vinden vanwege een omleiding maar ook dat lukte.
Een kleine missie met een mooie gevel en bloemrijke tuin. Hier wist Hank nog een kolibri vast te leggen op camera en daarna reden we weer naar George West.
Donderdag 30 juni
Al vroeg in de ochtend stond Ryan in Terry Street. Omdat hij weer op tijd terug moest zijn, reden we met twee auto’s via Corpus naar Port Aransas. Hank reed met Ryan in zijn grote Ford pickup en Jeri en Aafke in de rode Cruze huurauto. Het regende vooral rond Corpus behoorlijk maar eenmaal bij de boot werd het droog. Het was mooi weer en een kalme golfslag. We hadden de pilletjes tegen zeeziekte voor de zekerheid genomen maar waarschijnlijk was het niet nodig geweest.
Het was een tocht van een uur varen naar een oud boorplatform, twee uur vissen en een uur terug. Je kreeg een hengel, moest een garnaal aan de haak doen en die dan laten zakken tot ‘ie op de grond lag. Dan voelen wat er gebeurde en af en toe ophalen om te kijken of er nog aas aan zat.
Hank ving twee vissen die te klein waren en terug moesten en ondertussen haalde Ryan zijn eerste haai binnen. Later Aafke ook, en Jeri en ook Hank haalde een haai naar boven. Ryan ving er nog twee en Aafke ook nog één. Je moest best werken om zo’n haai aan de oppervlakte te krijgen.
Daarna haalden de deckhands hem met een lange paal met ijzeren haak eraan binnenboord. Eigenlijk best wel zielig, ook als ze daarna je initialen in de haai kerven.
Je mag maar één haai per persoon mee nemen dus op elke volgende haai komen de initialen van een ander. Eenmaal terug in de haven wordt er een foto van de totale vangst gemaakt en dan krijgt ieder zijn gevangen vissen. Je kunt dit dan ter plekke laten schoonmaken en zo reed Ryan met vier haaien in filetvorm terug naar huis terwijl wij nog even naar het strand gingen. De permit zat toch op de voorruit van de huurauto.
Wel bijzonder dat Aafke deze keer vanaf het strand naar Hank riep dat hij niet te ver de Golf van Mexico in mocht gaan terwijl dat een paar dagen eerder geen punt was. Zou dat met haaien te maken hebben?
Ondertussen hadden we vandaag contact gehad met Delta. We hadden toch het idee dat we liever een extra dag met Anke in Chicago zouden hebben dan opnieuw een dag in Texas. Dus hebben we onze tickets om geboekt en vertrekken we één dag eerder uit Texas.
Vrijdag 1 juli
Deze dag was het de hoogste tijd om eens bij Taylor en Cameron te kijken. Op één of andere manier hebben we nog nooit hun huis gezien. Ze wonen mooi landelijk in een mooi huis met veel ruimte. Zelf het hondenhok had airco. Op de terugweg zagen we roadrunners lopen waarvoor we even stopten om er een foto van te maken. We stopten ook even bij Oakville, een leuk plekje met wat oude spulletjes aangekleed. In George West kwam Sheri Lynn ook nog even langs. Toen we in 85/86 bij elkaar in een temt sliepen, had oom Jimmy een bordje “the three little piggies’aan de tent gehangen.
’s Avonds reden we naar Threerivers om bij Ryan en Joey haai te gaan eten.
Gezellig dat Jamye er ook was. Ze is deze dagen druk met alle voorbereidingen op de trouwerij van haar zoon Jayson met Lindsey. Vooral het naaiwerk voor alle kindertjes kost haar veel tijd. Ook apart trouwens dat we uitgerekend tijdens Shark Week op Discovery haaien hebben gevangen en er nu één van gingen op eten. Het smaakte prima. Naar vis en dan iets steviger dan anders.
Zaterdag 2 juli
Deze dag zou Jeri ’s middags terug vliegen naar Alabama. We besloten eerst wat dingen in San Antonio te doen en haar daarna af te leveren bij het vliegveld. Als eerste gingen we opnieuw naar Mission San José. Deze keer mét de Samsung Gear 360 graden camera die we de vorige keer niet mee hadden. Na een paar fotootjes reden we richting centrum en parkeerden we bij de Rivercentre Mall. We bekeken een paar winkels en liepen toen naar buiten. Bij de Alamo was het enorm druk met erg lange rijen. Omdat we de Alamo wel kenden, sloegen we hem deze keer over. Op zoek naar Hard Rock Café want daar moesten we van Anke eten. Langs de Riverwalk vonden we een tafeltje op het terras. Jeri wilde graag wat kleins en bestelde nacho’s. Een halve kon niet besteld worden en even later kwam er een schaal, groot genoeg voor een weeshuis. We lieten de spaarpunten bijschrijven op het account van Anke en haalden voor haar ook nog een mooi T-shirt van Hard Rock Café San Antonio.
Na de lunch liepen we langs de Riverwalk terug richting de auto. Aafke zette nog even een hondje op de foto met een felroze vacht. Waarom? Het was erg warm en Jeri is iets minder gewend einden te lopen dan wij. We hadden nog wel een eindje verder kunnen lopen maar het was ook wel weer mooi geweest toen we in de Mall kwamen. We hebben daarna Jeri mooi op tijd afgeleverd op het vliegveld en zijn daarna naar Threerivers gereden.
Daar was het Salsafest. Het was opnieuw een dag van ruim 40 graden Celsius en de springkussens en opblaas-hindernisbanen werden dan ook weinig gebruikt. We belden Ryan die we even later troffen bij een soort stoer golfkarretje op diesel dat ze voor de golfclub aan het verloten waren. Nog even later kwamen ook Joey en Jamye met de kindertjes aan. Vervolgens kregen we een mooie vuurwerkshow voorgeschoteld en daarna reden wij samen naar George West.
Zondag 3 juli
We begonnen de zondag opnieuw bij de Brush Country Cowboy Church. De eerste zondag van de maand hebben ze daar na de dienst een potluck. We wisten niet helemaal wat we daarvan moesten verwachten dus hadden we zelf een zak blueberry bagels mee genomen. Die bleken niet nodig dus deze hebben we later onderweg opgegeten.
Voor de dienst begon kreeg Aafke van een man die we de week ervoor ook hadden gesproken, de letters Jezus in de vorm van een kruis als halsketting, zelf gezaagd uit een boom van zijn ranch. De man was dierenarts overigens. Pastor Pat was er weer en maakte opnieuw een persoonlijk praatje maar zijn dienst sprak ons een stuk minder aan dan de week er voor. Als je niet volledig in Jezus gelooft dan ga je naar de hel, kort gezegd. Dat is niet hoe wij denken en wat ons aanspreekt helaas. We mogen dan naar de hel gaan, maar in ieder geval zullen al onze vrienden er zijn… De potluck was overigens erg lekker. Mensen hadden echt hun best gedaan met het heerlijkste vlees, salades, gebak, etc. Een prima lunch maar vooral ook een mooie samenkomst van zo’n gemeenschap. Voor zo ver wij er kijk op hebben, kunnen de kerken in Nederland heel wat leren van de cowboychurch.
We hadden geen plannen, alle tijd en benzine voor een prikje. Daarom besloten we een toeristisch rondje te rijden op zoek naar wat mooie cactussen, longhorns en leuke plekjes. Uiteindelijk besloten we naar Freer te rijden; halverwege George West en Nuevo Laredo in Mexico. Dat is rattlesnake city of Texas, maar meer dan de grootste ratler in polyester was er niet te vinden. Zelfs de Diary Queen had er niet wat Hank wilde bestellen. En op de heenweg staken er ook nog twee suïcidale roadrunners over. Hoe Hank ook remde en stuurde; ze wilden erg graag onder de auto komen. Sorry Texas! De weg tussen George West en Freer is trouwens gewoon ruim 70 km. leegte, maar dat is dan ook wel weer een belevenis. In Nuevo Laredeo komen we op aanraden van de familie al jaren niet meer gezien de gevaarlijke situatie voor buitenlanders door de drugsbendes.
Deze avond aten we met Jamye in het George West Steakhouse. Fijn dat ze ondanks alle drukte voor de bruiloft nog even tijd nam om samen met ons door te brengen. En prima eten daar!
Maandag 4 juli
The fourth of July is Amerika’s belangrijkste feestdag. Dus wilden we hier die dag ook echt iets van mee krijgen. Na wat googelen een dag eerder wisten we dat er in Corpus een parade was. Op weg daarheen zag je bij grote bedrijven al reusachtige Amerikaanse vlaggen aan hijskranen hangen. Everything’s bigger in Texas! We parkeerden vlak langs de boulevard en wandelden vervolgens langs de baai, onder de palmbomen door en langs de garnalenvissers bij de T-heads.
Het was weer erg heet en er stond een flinke wind, wat het gevoel gaf in een heteluchtoven te staan. Voor de parade begon, vonden we een plekje in de schaduw van een palmboom. De parade zelf was wel leuk om te zien; echt Amerikaans met eerst een reeks lokale VIPS in golfkarretjes en cabrio’s en een flinke dosis patriotisme.
Op de terugweg besloten we even te stoppen bij een grote loods van Alamo Fireworks langs de highway. Waar we in Nederland een minimale voorraad vuurwerk in de winkel mogen hebben en de rest in de kluis staat, stonden de schappen hier vol geladen. We kochten uiteindelijk één fontein “Snowcone” genaamd voor later die dag aan de rivier. We bogen af bij Swinney Switch en pakten de parrallelbaan langs de highway om nog even wat longhorns van Hailey Ranch op de foto te zetten. Daarna sloegen we af naar Antilope Road, ofwel Granny Road om naar het huis aan de rivier te gaan.
Daar troffen we Jayson, Lindsey, Taylor en Cameron met de kids en Jamye. We aten prima vlees van de barbecue onder het huis en hadden mooi tijd om met iedereen bij te praten. We speelden ook een paar keer de “washer game” waarbij Lindsey en Hank vrijwel onverslaanbaar bleken. Toen het donker werd, staken we wat vuurwerk af. Op momenten naar ons idee best eng met de kleine kindertjes en hun “kindervuurwerk” (waar wij niet in geloven) maar onze Snowcone gaf een mooie show met heel bijzondere, heldere kleuren. Daarna vertrokken we redelijk op tijd weer naar Terry Street want de volgende ochtend zouden we op tijd vertrekken.
Dinsdag 5 juli
We stonden mooi op tijd op voor een tweedaagse Roadtrip door de Hill Country. Dat is het stuk Texas grofweg tussen San Antonio en Austin met leuke stadjes in een fraai heuvelachtig landschap. Omdat we lid zijn van een paar Texas-gerelateerde Facebook groepen, en op aanraden van bekenden, hadden we al een paar plaatsjes in gedachten en een globaal idee van een route. We hadden Sygic op de mobiel op het dashboard staan voor offline navigatie en dat werkte prima. Eerst naar cowboy city Bandera. Een leuk plekje waar we een paar leuke winkeltjes bekeken. Daarna op zoek naar de River Company omdat we Tubing wilden doen op de Medina River. Ze bleken verhuisd en daardoor lastig te vinden maar uiteindelijk lukte dat toch. Het was een sjofel kantoortje en toen we ons omkleedden in het toiletgedeelte was het zo vies dat we geen behoefte hadden om de autosleutels achter te laten. Ondanks dat ze erg vriendelijk waren. We twijfelden even over kleding maar ondanks dat een heel deel van de route onder de bomen was, besloten we beiden om een zwemshirt met lange mouwen aan te trekken. Zo kon Hank ook de autosleutels en mijn mobiel (ondanks dat de S7 waterdicht is) in een ziplock bag onder het shirt bewaren. Doordat hij daarvoor zijn short oprolde, kreeg hij een mooie rode buik met een duidelijke streep naar een niet verbrande borst.
We werden met een aftandse pickup zonder airco naar de rivier gereden en stapten met onze grote zwembanden in het water. De Medina River kabbelde rustig langs de cipressen met hier en daar een leuke stroomversnelling. We zagen ook onze eerste schildpadden. Toen we langs wat recreatieplaatsen kwamen, viel ons op hoe enorm veel afval er op de kant lag Vooral wegwerpservies en -bestek. Misschien extra veel zo kort na de 4th of July maar schokkend dat mensen zoveel troep achter laten. Uiteindelijk kwamen we bij het eindpunt waar we na een SMS’je met een oude schoolbus werden opgehaald.
Hierna reden we langs Kerrville richting Fredericksburg. Een leuk stadje met een sterk Duits karakter. We bezochten hier wat leuke winkeltjes en aten in de Buffalo Nickel Bar & Grill. Hank een salade met bizon. Er waren verder veel winkeltjes waar je van alles en nog wat kon proeven. Een leuk stadje om langer te blijven maar toch gingen we door op onze route. Next stop: Luckenbach.
Dit gehucht, genoemd naar een Duitse immigrantenfamilie bestaat nu vooral uit een oud café met vrijwel continue live muziek en een grote dancehall. We hebben er gezellig op het terras onder de schaduw van de bomen gezeten, genietend van de relaxte omgeving en gezellig bandje. Uiteindelijk moesten we toch weer door, richting Wimberly.
Op weg naar Wimberly zagen we bij Blanco in een bocht een grote ambulancepost. Omdat Hank bij UMCG Ambulancezorg werkt, wilde hij wel eens kijken. We stopten en kregen uitleg over ambulancezorg in Texas. Wat opvalt is dat Nederland met automatisering op de auto toch een eind verder is (navigatie, patiëntgegevens) en dat zij wel snel bij een patiënt kunnen zijn, maar dan nog ruim een uur onderweg moeten om een ziekenhuis te bereiken. Later deze week werden we op de highway ook ingehaald door een ambulance. Geen geblindeerde achterramen waardoor je goed zicht had op de patiënte. In Nederland ondenkbaar.
Net voor Wimberly liepen we nog even door een rivier. Later ontdekten we dat er ook in Blanco een mooie plek met water was geweest, maar ja, soms mis je iets. Het is niet anders….. Wimberly had een leuk plein met leuke winkeltjes maar het hotel daar was niet open. Het telefoonnummer bij de deur werd eerst niet opgenomen en daarna zei de man dat hij vol zat. We geloofden er niks van overigens. Al googelend vonden we de Mountain View Lodge. Ze hadden een kamer, wat duurder dan bedoeld maar voor die ene nacht hotel in een maand USA, ach…. De navigatie stuurde ons eerst nog de verkeerde kant op maar uiteindelijk waren we er. Een mooie kamer met goede wifi. Een zwembadje en Aafke al zei dat ze de volgende ochtend wilde wandelen, viel met haar neus in de boter. Ze hadden een eigen trail met echte afdruk van een dinosaurus poot. ’s Avonds hebben we eerst even kort gezwommen en daarna wilden we via internet op de mobiel reserveren voor Jacob’s Well. Helaas bleek de eerstvolgende mogelijkheid om deze te bezoeken ergens een week later te zijn.
Woensdag 6 juli
Deze ochtend begonnen we met ontbijt en een wandeling over de korte trail van het hotel. We zagen de dinosaurus pootafdruk en een nest jonge kardinaalvogels. Op weg naar Blanco kwamen we langs Jacob’s Well Road dus daar toch maar eens kijken en net doen of we van niks weten. Ze gingen om 10.00 uur open en wij waren de tweede auto rond 09.50. Vriendelijk en blij gemeld dat we helemaal uit Nederland kwamen omdat we hoorden dat je hier zo mooi kon zwemmen. Dat vonden zijn ook en ze vroegen of we gereserveerd hadden. “Nee, moest dat dan?” Voor deze keer wilden ze ons wel matsen. We mochten er in. Dat was dan 2 x 9 dollar plus een dollar transactiekosten op de creditcard. Een tijdje later kwam de beste man met twee poslbandjes uit zijn hokje. Hij kreeg het apparaat voor de creditcard niet aan de praat dus we zwommen gratis. Zonder geluk vaart niemand wel.
Jacob’s Well was prachtig. Je moest een klein stukje lopen naar een riviertje en daar tussen de rotsen zat een gat van 4 á 5 meter doorsnee dat naar een ondergrondse grot leidde. Het gat zelf ging 7 meter loodrecht omlaag en ging daarna over op een grottenstelsel van zo’n 40 meter diep en 3 km. lang. Maar zo ver gingen we niet. Gewoon vanaf de rotsen in dat gat springen was voldoende. Een prachtige omgeving, heerlijk schoon en fris water en mooi weer. Wat wil je nog meer? Wij sprongen wat vaker dan een aantal andere mensen die er inmiddels ook waren. Zij vonden het eigenlijk wat te koud. Wij vonden het heerlijk. Uiteindelijk toch weer de korte broek en t-shirts aan en op naar Buda.
In Buda wilden we naar Cabela’s. Volgens Missie en Aubrey een mooie outdoor winkel, vergelijkbaar net de Bass Pro Shops. Het was inderdaad een enorm grote winkel. Hank vond er nog wat aanbiedingen in Jack Links beef jerkey en een Under Armour shirts. Ook een handig RVS gereedschapje voor in de boot. Omdat het er wel tijd voor was, lunchten we in het restaurant. Beide een eland-burger.
Na Buda reden we naar San Marcos. Hier keken we eerst even bij de Glass Bottom Boats maar voordat je überhaupt kon zien wat het was, moest je al parkeergeld betalen. Die volgorde stond ons wat tegen en we hadden de inruk dat het niet alles verschilde van Wieden en Weerribben. Dus weer terug naar het Rio Vista Park . Een serie watervallen waar druk gezwommen wordt. Toen Hank met zijn mobiel in de hand te dicht bij de eerste waterval kwam, riep hij Aafke of zij achter hem de mobiel wilde aanpakken voordat hij omlaag werd getrokken door de kracht van het water. Maar zij kwam te dicht bij en ging ineens de waterval af. Dus Hank met moeite terug en daarna met een wijde boog om de waterval heen. Eenmaal op de andere oever een paar filmpjes van Aafke in de waterval gemaakt en daarna Aafke van hem. Een mooi plekje.
Daarna bezochten we twee outletcentre’s naast elkaar bij San Marcos. Beide reusachtig groot. De eerste had wat minder aansprekende merken dus zijn we vrij vlot naar de ander gegaan. We hebben de helft gelopen en de andere helft met de auto gedaan. De score: een heerlijk dun vest van Columbia voor Aafke en nog een twee shirts en een paar blauwe gympen in de Under Armour store voor Hank.
Hierna reden we naar Gruene, maar niet voordat we eerst even bij Buc’Ees waren gestopt. Alleen een fles drinken gekocht voor in de auto maar het blijft een erg leuke winkel waar je shopneigingen flink moet weten te bedwingen. Gruene is erg leuk met de oudste Dancehall van Texas waar deze middag toevallig nog de Hot Texas Swing Band speelde.
Als we er hadden willen eten. dan was dat bij de Gristmill geweest, maar we vonden het nog wat te vroeg en misschien speelde de dure hotelovernachting nog wat mee. Ze maakten er Old Time Pictures en dat leek ons wel een keer grappig. Maar toen na even wachten op een fotoshoot de deur weer open ging, gingen ze net sluiten. Jammer, maar het idee liet ons niet los. Dus mailden we even om wat meer info en of je de foto’s ook digitaal kon krijgen. Ondertussen zaten we alweer halfweg George West. Even wat halen bij een Diary Queen langs de highway en even later weer in George West. We wilden eigenlijk wel een tikje in de cola en moesten toch nog wat boodschappen doen. Dus in de winkel gevraagd maar de dichtstbijzijnde plek waar je iets kon kopen, was Beeville. Een goed half uur heen, een goed haf uur terug. Dan maar niet.
Donderdag 7 juli
Deze ochtend reden we naar Joey in Threerivers.
Met haar gingen we eerst langs Choke Canyon State Park en daarna reden we naar de Mission in Goliad. Deze bezochten we en Carolyne mocht er zelfs de klok luiden. We reden nog even door het park wat er bij hoorde en zagen nog een vos in de berm. Hij dook net weg toen Joey stopte en ik de camera pakte. Helaas. Later bleek dat er nog een andere Mission vlakbij was. Die bewaren we dan maar voor een andere keer.
Op de terugweg aten we in Goliad bij The Hanging Tree Restaurant. De boom zelf stond aan de andere kant van de weg. Het eten was prima. Daarna liepen we nog een rondje om het mooie stadhuis langs leuke winkeltjes en toen reden we terug naar Threerivers. Er schijnt bij Beeville ook een Amish gemeenschap te zitten en Joey had van haar vader aanwijzingen gekregen hoe daar te komen. Maar we kwamen er niet goed uit en toen werd het tijd om baby Payne op te halen en weer naar huis te gaan. Wij hadden die avond ook een afspraak met Bridgett; die 30 jaar geleden de AFS vrijwilliger van Aafke in Texas was. Met haar hebben we prima gegeten bij George West Steakhouse en daarna zijn we nog even langs haar huis gegaan.
Aafke kreeg nog de originele papieren van haar uitwisseling destijds, die Bridgett nog had liggen. Erg leuk. We kregen als souvenir ook nog een bus Texas Brush Country kruiden voor de bbq mee. Daarna moesten we weer naar Terry Street want Jamye zou nog komen. Met haar hebben we nog wat bijgepraat en daarna zat de dag er weer op.
Vrijdag 8 juli
We hadden behalve de rehearsal voor de trouwerij van Jayson en Lindsey ’s middags niks op het programma staan, en inmiddels bericht van de fotostudio in Gruene dus besloten we weer naar Gruene te rijden. We hadden afgesproken als eerste aan de beurt te zijn en dus op niemand te hoeven wachten. Het is te zot voor woorden, maar dit is Texas, dus reden we een uur en drie kwartier naar Gruene voor een foto, en weer terug. Bij het maken van de foto’s moest Hank steeds serieus kijken en Aafke omstebeurt serieus en lachend. Daarna maakten ze ook nog een paar foto’s van Aafke alleen. We bestelden elke foto zo klein mogelijk in print en allemaal digitaal op een CD ROM.
Daarna wilden we nog even naar de zwem-locatie in Landa Park in New Braunfels . We zagen er een groot tubing centre maar Landa Park bleek verder op te liggen. Dat was een mooi park maar het zwem-gedeelte bleek een zeer beperkt soort pierenbadje in de rivier. Dat viel dus wat tegen. Daarna zijn we in één rit door gegaan naar San Patricio waar de rehearsal van Jayson en Lindsey was. Onderweg wilden we nog even wat eten bij Diay Queen.
Hank herinnerde zich nog de medium milkshake (enorm) van kort geleden dus bestelde een small Blizzard, samen met een chicken burger. De serveerster bracht eerst een lachwekkend klein ijsje. Even later kwam er iets met kip dat ook weinig voorstelde. Toch maar even checken en toen bleek dat hij een mini-meal voor een klein kind in de hoek van het restaurant had gekregen. Maar hij was er al aan begonnen dus toen begonnen ze er nog even over dat we moesten bijbetalen om het bestelde te krijgen. Dat niet dus. Zij hebben het nummer van de bestelling op tafel gezet en brengen ons wat anders. Uiteindelijk toch gekregen wat we wilden en verder gereden naar de rehearsal.
De rehearsal en later de trouwerij was op The Ranch in San Patricio. Het was weer erg warm. Wij liepen van de ranch naar de trouwzaal maar de meesten pakten voor deze 300 meter de auto.Na de rehearsal was het diner. Aubrey en Missie verzorgden dit. Het eten was prima voor elkaar. We maakten het niet te laat want de volgende dag kwam ook nog en het was toch weer een uurtje rijden.
Zaterdag 9 juli
Deze dag eerst nog even langs Ryan en Joey en toen richting de trouwerij. Het was tot in de puntjes verzorgd en ze zeiden allebei “ja”. Het was leuk om op het feest ook andere familie terug te zien.
We vonden het wat eng toen ze op het eind van het feest buiten nog een foto-moment met sterretjes deden, met al die synthetische kleding en kindertjes maar ook dat ging gelukkig goed. Uiteindelijk zijn we niet heel laat naar huis gegaan. Het was mooi geweest. Vandaag was ook de dag waarop Anke naar Chicago vloog en Arianna terug naar Italië.
Zondag 10 juli
Vandaag de laatste dag in Texas en tijd voor familie. We gingen naar het huis aan de rivier waar we ook de familie uit Hamlin troffen en het kersverse echtpaar. We gingen nog even met Jayson in de boot de rivier op om te kijken naar alligators maar het was te heet. Dan zitten ze liever in de rivier dan dat ze op de zandbanken liggen. Toch een leuk boottochtje op de Nueces River gehad zo.
Daarna zijn we meegereden naar de begraafplaats van George West waar de bloemen van de bruiloft neer werden gelegd. We zijn niet meer mee gereden toen de laatste bloemen naar Threerivers werden gebracht. Terug in Terry Street zijn we nog even op bezoek geweest bij Missie en Aubrey en even later kwam Joey nog even dag zeggen. Daarna pakken en de wekker zetten voor de volgende dag.
Maandag 11 juli
We stonden mooi op tijd op om zonder stress naar het vliegveld te kunnen rijden. Voor San Antonio tankten we de Chevy Cruze nog even af. Zo’n 20 dollar. Aafke rekende uit dat dit in Nederland zo’n € 11o zou zijn geweest. Daarna misten we een afslag dus moesten we een extra rondje rijden voor het vliegveld. We leverden de huurauto in en hoorden dat we er in twee weken 2773 mijl mee hebben gereden (4463 km.). We waren mooi op tijd en vlogen via Minneapolis naar Chicago waar Micah en Becky na een telefoontje met Anke voor kwamen rijden en ons oppikten. Deze avond had Becky wat lekkers gekookt en hebben we beneden gepoold. Toen werd het tijd om naar bed te gaan.
Dinsdag 12 juli
We vertrokken mooi op tijd naar downtown Chicago. Micah bracht ons naar Elmhurst Station. We bezochten als eerste Willis Tower en kozen voor een combiticket waarmee we ’s avonds nog een keer konden. Het was er niet zo druk dus we konden vlot naar boven en ook vlot op de ledge. Dat is een soort balkonnetje van rondom glas dus je kijkt zo 103 verdiepingen naar beneden. Niet echt Hank z’n ding.
Daarna aten we Chiplotle en gingen we bij het planetarium de Chicago skyline bekijken. We pakten eerst een stukje de bus terug en daarna liepen we weer verder. Langs de Bean. De Chicago style hotdog daar was niet echt een succes.
We bezochten de Wall en het begin van Route 66 en Anke wist precies de chocoladewinkels waar je bij binnenkomst een sample kreeg. We namen de watertaxi naar Chinatown waar we heel kort konden rond lopen voor de laatste boot terug ging.
Hierna gingen we weer naar de Willis Tower. Chicago bij avond is ook mooi vanaf de 103e verdieping.
Daarna was het hard lopen om de trein te halen, wat net lukte en nat van het zweet terug naar Elmhurst waar Hannah ons oppikte.
Woensdag 13 juli
De laatste dag in Chicago. We gingen met Anke en Hannah naar het outletcentre in Aurora waar Anke een paar mooie Under Armour schoenen vond en in een andere winkel een mooie blouse en spijkershorts. In de Spyder store vonden we allebei goedkope ski-jacks die bij ruim 30 graden nog eens extra waren afgeprijsd. We waren beide toch aan een nieuw ski-jack toe dus voor een fractie van de Europese prijzen kunnen wij weer een paar jaar vooruit. Op de terugweg zijn we ook nog kort in een winkelcentrum vlakbij Oak Brook geweest.
Terug in Oak Brook hebben we de familie uitgenodigd (zij moesten wel rijden) om vlakbij nog één keer deep dish pizza bij Giordano’s te eten. Micah, Becky, Hannah. Jed, Anke en wij reden door de regen heen. We moesten even wachten op een tafeltje maar konden alvast bestellen. Zo eindigde onze laatste dag in Chicago.
Donderdag 14 juli
Becky, Hannah en Anke brachten ons ’s ochtends vroeg naar het vliegveld. Bij de controle moest Aafke’s handbagage open en werd dat spul uit Hayward om slush-wijn te maken en het busje kruiden van Bridget nauwgezet bekeken. Daarna was het een tijd wachten maar uiteindelijk vlogen we over Lake Michican richting Toronto.
We zagen de skyline met die hoge radiotoren en moesten lang wachten voor we een gate kregen toegewezen, maar uiteindelijk konden we het vliegtuig uit. Ik had al lopen bellen over onze stoelen voor de volgende vlucht naar Schiphol en het zou geregeld zijn, maar we stonden nog steeds op twee stoelen ver uit elkaar. We wisten overigens pas sinds een dag dat die vlucht door Air Canada verzorgd zou worden. Wij meenden Lufthansa voor United.
Hank heeft bij de gate gewacht tot de balie bezet was en zodat hij er als eerste achteraan kon en toen kregen we twee mooie plaatsen samen, nog bij een raampje ook. Toch raar dat e niet eens weet dat een ander je vlucht gaat doen en dat ze twee personen op één boeking niet naast elkaar zetten.
Bij vertrek hebben we lang op de taxibaan gestaan omdat het erg slecht weer was. Uiteindelijk stegen we dan toch op. We zagen wat van Canada uit de lucht, probeerden wat te slapen, zagen Engeland en de Nederlandse kust en even later stonden we weer op vaderlandse bodem.
Inmiddels was het vrijdagochtend.Het was erg lang wachten voor de paspoortcontrole bezet was en de rijen begonnen te lopen en toen op naar de bagageband. Daar bleek één koffer te ontbreken dus eerst daarvan aangifte doen. Deze werd zondag thuis bezorgd. Gelukkig maar. Stefan haalde ons op met onze auto en toen zat deze blog er op!
Het was een bijzondere vakantie met twee trouwerijen en een reünie en daarnaast hebben we vreselijk veel gezien, gedaan en beleefd. Het was fijn om veel mensen te ontmoeten en opnieuw te zien. Amerika is een mooi land en we willen er graag nog meer van zien, maar we hopen nu eerst dat onze familie’s in Texas en Illinois ook deze kant op komen.